16. rocznica śmierci Jerzego Pawłowskiego. 11 stycznia mija 16 lat od śmierci jednego z najwybitniejszych sportowców w historii polskiej i światowej szermierki, Jerzego Pawłowskiego. Legionista zdobył w swojej karierze pięć medali olimpijskich, 18 medali mistrzostw świata oraz kilkadziesiąt krajowych tytułów.
Wielki sportowiec, szablista wszech czasów, 5-krotny medalista olimpijski, 7-krotny mistrz świata, 14-krotny mistrz Polski, najlepszy sportowiec XXV i XXX-lecia PRL. Czy człowiek z taką laurką może mieć jakąś skazę na życiorysie? Tak, jeśli był jednocześnie agentem polskich służb specjalnych i CIA. Tak właśnie wygląda życiorys Jerzego Pawłowskiego. Złoty medalista z Meksyku zmarł wprawdzie 11 stycznia 2005 roku, ale jego osoba wciąż wzbudza kontrowersje i odbierana jest przez kibiców dwuznacznie. Z jednej strony pamiętają oni o jego sukcesach i ogromnych umiejętnościach szermierczych, z drugiej trudno jest im zapomnieć o tym, że donosił polskim służbom na swoich kolegów i koleżanki z reprezentacji, a potem współpracował z amerykańskim wywiadem. Sympatii nie przysporzył mu też fakt, że mógł pozwolić sobie na poziom życia, który był nieosiągalny nie tylko dla zwykłych ludzi w czasach PRL-u, ale także dla wielu innych sportowców. O zmarłych powinno się mówić dobrze albo wcale, ale postaram się krótko przedstawić sylwetkę tego niezwykłego człowieka. Jerzy Pawłowski urodził się 25 października 1932 roku w Warszawie. Jego dziadek – Jakub był legionistą i gorącym zwolennikiem Piłsudskiego. Ojciec Władysław brał zaś udział w kampanii wrześniowej jako strzelec karabinu maszynowego. Pod Kutnem wystrzelał wszystkie naboje i trafił do niewoli, z której jednak udało mu się uciec. Potem zaangażował się w Powstanie Warszawskie, działał w wywiadzie Armii Krajowej, konkretnie w batalionie „Zośka”. Po wojnie musiał się ukrywać. W wojenne działania wciągnięty został także Jerzy Pawłowski, który od 1940 roku szmuglował wraz z matką żywność przez granicę, a po wybuchu Powstania Warszawskiego był w służbie pomocniczej. Nosił powstańcom papierosy i żywność, zrzucał bomby fosforowe z dachów domów, chroniąc je tym samym przed pożarem. W ostatni dzień powstania został ranny odłamkami pocisku. Jak sam po latach stwierdził: „To jest moje patriotyczne ego, tego nie da się wykreślić, zmienić, stłamsić”. Po wojnie rodzina Pawłowskich zdecydowała się dalej mieszkać w stolicy. Od najmłodszych lat Pawłowskiego ciągnęło do sportu. Uprawiał boks i lekką atletykę, ale to szermierka stała się jego koronną dyscypliną. Wszystko rozpoczęło się od odkopanej w ruinach szabli. To wydarzenie sprawiło, że szermierka stała się „pasją, życiem, namiętnością i przygodą”. Początkowo walczył we wszystkich trzech broniach – szabli, florecie i szpadzie. Wybrał ostatecznie pierwszą, gdyż, jak tłumaczył, pozwala na największą improwizację i swobodę ruchów. Szabla stała się jego koronną bronią. Jerzy Pawłowski od 1949 roku był zawodnikiem stołecznego Ogniwa, potem Gwardii, by od 1952 roku bronić barw warszawskiej Legii. Został również zawodowym żołnierzem, zdał maturę, co pozwoliło mu na uzyskanie pierwszego stopnia oficerskiego. Jego sportowa kariera rozwijała się błyskawicznie. Rok po pierwszych lekcjach szermierki z węgierskim fechtmistrzem Janosem Keveyem został wicemistrzem Polski, trafił do reprezentacji i w wieku 20 lat pojechał na Igrzyska Olimpijskie do Helsinek. Mało tego, dotarł tam do półfinału indywidualnego turnieju szablowego, a rok później – w roku 1953, zajął 7. miejsce w mistrzostwach świata i zdobył brąz w drużynie! Ireneusz Pawlik spisał historię Jerzego Pawłowskiego w 1993 roku. To był początek wielkich sukcesów polskiego szermierza. Podczas następnej olimpiady, w Melbourne zdobył już indywidualnie srebrny medal i taki sam krążek w drużynie. Na kolejnych igrzyskach w Rzymie zajął z drużyną szablistów ponownie drugie miejsce, a cztery lata później w Tokio polski zespół uplasował się szczebel niżej. Pawłowskiemu w kolekcji brakowało już tylko medalu z najcenniejszego kruszcu. Zdobył go na swoich ostatnich igrzyskach. W 1968 roku w Meksyku pokonał w finale reprezentanta ZSRR Rakitę i sięgnął po olimpijskie złoto. Dzięki swoim licznym sukcesom uzyskał miano szablisty wszech czasów, który przyznała mu Międzynarodowa Federacja Szermiercza. W klasyfikacji światowej wszystkich broni został sklasyfikowany na drugim miejscu. Do zdobycia pierwszego i zostania najlepszych szermierzem wszech czasów zabrakło Pawłowskiemu jedynie dwóch punktów. Tych jednak nie miał okazji zdobyć, gdyż w 1975 roku został aresztowany. A wszystko rozpoczęło się na początku lat 50., kiedy to bezpieka nawiązała współpracę z Jerzym Pawłowskim. Szantażując go wiedzą o akowskiej przeszłości ojca, nakłonili młodego szablistę do podpisania odpowiednich papierów. Na początku jego zadania ograniczały się do rozpracowywania środowiska sportowego i zapobiegania ucieczkom sportowców za granicę. Jak wynika z akt postępowania przeciwko szabliście wszech czasów, Pawłowski wywiązywał się ze swoich zadań, od czasu do czasu informując o mniej lub bardziej znaczących faktach związanych z wyjazdami reprezentacyjnymi. Początkowo nosił pseudonim „Papuga”, którym to podpisywał składane Urzędowi Bezpieczeństwa raporty. Nowe zadania dostał w 1958 roku, kiedy to trafił pod skrzydła Mieczysława Boguty, oficera Polskiego Kontrwywiadu. Przyjął pseudonim „Szczery”, a jego głównym zadaniem miało być zachowywanie się tak, aby „zwabić” obce służby wywiadowcze do nawiązywania z nim kontaktu. Wszystko oczywiście w celu zdobycia przez Wojskową Służbę Wewnętrzną cennych informacji i dezinformacji obcych służb. Jak pisze w książce „Szpieg w masce” Ireneusz Pawlik, powołując się na pisma WSW, kontrwywiad miał zrezygnować z usług Pawłowskiego w 1962 r. ze względu na jego dużą gadatliwość. Szermierz łącznikował czterokrotnie trzy osoby na terenie RFN, ale nie zachował przy tym należytej ostrożność. To doprowadziło do zerwania współpracy. Być może przyczyniło się do tego również ryzyko zdemaskowania Pawłowskiego jako agenta. Współpraca została zakończona, a szermierz nie przysłużył się zbytnio polskiej bezpiece podczas jej trwania. Z pewnością ten fakt mógłby być łatwo wybaczony, wielu ludzi w tamtych czasach było przecież przymusowo werbowanych do SB czy UB. Jednak w trakcie przesłuchań po zatrzymaniu, kiedy Pawłowski wiedział już, że polskie służby mają informacje o jego współpracy z CIA, starając odwrócić od siebie uwagę, mówił o wszystkim, co widział podczas wyjazdów, szkodząc nierzadko osobom ze swojego otoczenia. "Najdłuższy pojedynek" to druga autobiografia polskiego szermierza. Ukazała się w 1994 roku. Ten zarzut stawia w swoim dziele Ireneusz Pawlik. Obie książki – „Szpieg w masce” i „Najdłuższy pojedynek” są pozycjami z dwóch różnych biegunów. Pierwsza ma charakter oskarżycielski, Pawlik nie kryje, że nie podobało mu się zachowanie Pawłowskiego, z kolei szermierz w swojej biografii stara się udowodnić, że działał w imię dobra ojczyzny. Dla właściwego obrazu całej sytuacji najlepiej przeczytać obie pozycje. Wyłania się wtedy w miarę kompleksowy życiorys szablisty. Trzeba jednak wziąć pod uwagę fakt, że obie zostały wydane w latach 90. i część informacji może być dzisiaj precyzyjniej wyjaśniona. Opieram się na razie na informacjach pochodzących głownie z książki „Szpieg w masce”, konfrontując je z tym, co zostało zawarte w „Najdłuższym pojedynku”. Mimo różnic w ocenianiu wydarzeń, w obu pozycjach podkreślona została fascynacja Pawłowskiego wywiadem. Pisze on o niej w swojej autobiografii, wspomina o tym również Pawlik. Być może to stało się powodem tego, że szablista nawiązał współpracę z CIA w 1964 r. Było to podczas turnieju Martini Rossi, który odbywał się w Stanach Zjednoczonych. To wtedy doszło do pierwszego spotkania Pawłowskiego z agentem CIA – Ryszardem Kowalskim. Poinformował on szablistę, że wie o jego współpracy z polskim wywiadem i zaproponował przejście na amerykańską stronę. Około dwóch miesięcy później, szermierz brał udział w turnieju w Padwie, gdzie ponownie spotkał się z Kowalski i, dodatkowo, z jego przełożonym nazwiskiem Lunqvist. Pawłowski oznajmił im, że rozważył propozycję i zgadza się na współpracę. W dowód wdzięczności dostał 100 dolarów, a jego pierwszym zadaniem było rozpracowanie Inspektoratu Szkolenia MON, w którym pracował. Szablista przyjął pseudonim „Paweł”, co było nieco dziwne, gdyż tak zwracali się do niego koledzy. Nie stanowił on zbyt dobrego zabezpieczenia, co Pawłowski potem starał się tłumaczyć jako zachętę do nawiązania z nim ponownej współpracy przez polski kontrwywiad. Oczywisty pseudonim miał być podpowiedzią, że został zwerbowany, co polskie służby mogły wykorzystać, dezinformując Amerykanów. Tak się jednak nie stało. Pawłowski przeszedł szkolenie wywiadowcze CIA we Francji, gdzie wyjechał na krótki urlop wraz z żoną. Co ciekawe, pobyt tam opisał w swojej pierwszej książce „Trud olimpijskiego złota”, o co miał do niego pretensje kolejny agent amerykańskiego wywiadu – Stanisław Jankowski. Jak się potem okazało, nikt po przeczytaniu autobiografii nie wpadł na to, że szablista mógł tam spotkać się z agentami obcego wywiadu. Działalność Pawłowskiego ograniczała się właściwie do informowania podczas zagranicznych turniejów o tym, co dzieje się w Polsce. Jak pisze Ireneusz Pawlik, często jednak Amerykanie byli lepiej poinformowani od szermierza, ale nadal utrzymywali z nim kontakty licząc, że może się na coś przydać. Zaproponowali mu nawet pozostanie w Stanach Zjednoczonych na stałe, na co Pawłowski był zdecydowany przez Igrzyskami Olimpijskimi w Meksyku w 1968 r. Po zdobyciu złotego medalu zmienił jednak decyzję i wrócił do kraju. Ostanie spotkanie z agentami CIA miało miejsce w marcu 1973 roku w Nowym Jorku. Po każdym z nich Pawłowski otrzymywał pieniądze. Łącznie uzbierało się 1850 dolarów, co zresztą wyliczył skrzętnie sam szablista. Mimo iż polskie służby wiedziały już od jakiegoś czasu przed zatrzymaniem Pawłowskiego o jego spotkaniach z amerykańskim wywiadem, szermierz nie poinformował sam o fakcie współpracy. Dzień po swoich imieninach – 23 kwietnia 1975 r., udał się do WSW, gdzie został wezwany. Tam miały miejsce przesłuchania, a 8 kwietnia 1976 r. zapadł wyrok: 25 lat pozbawienia wolność, 10 lat pozbawienia praw publicznych, konfiskata mienia w całości, 20 tys. złotych grzywny i obciążenie kosztami postępowania sądowego. Szablista z więzienia wyszedł 11 czerwca 1985 r. po ułaskawieniu przez Radę Państwa i wymianie w Poczdamie na agentów obozu wschodniego. Pawłowski jako jedyny z nich nie skorzystał z możliwości emigracji. Pozostał w Polsce. W więzieniu odsiedział dokładnie 10 lat i 44 dni. Polskie władze nie zgodziły się na jego udział w Mistrzostwach Świata w Budapeszcie w 1975 roku, kiedy przebywał jeszcze w areszcie. Przez to nie zdobył upragnionych dwóch punktów, dzięki którym zostałby szermierzem wszech czasów. Po odsiedzeniu części wyroku i wyjściu zza krat, chciał wrócić do sportu. Po występie w Łodzi, burzę wywołał ówczesny prezes Polskiego Związku Szermierczego – Ryszard Parulski, który zażądał zakazu dalszych występów Pawłowskiego. Dopiął swego. Jerzy Pawłowski został oskarżony o szpiegostwo na rzecz Stanów Zjednoczonych. Swoje zachowanie tłumaczył chęcią pomocy polskiemu wywiadowi, pokazania, że potrafi sam zrobić coś dla ojczyzny, może być przydatny polskim służbom. Czy chodziło do końca o te szlachetne pobudki, czy może jednak duże znaczenie miała tutaj fascynacja wywiadem? A może chodziło o pieniądze? Te tajemnice Pawłowski zabrał ze sobą do trumny. Dziś oceniany jest wśród kolegów i koleżanek sportowców różnie. Nie wszystkich udało mu się przekonać do tego, że jednak był patriotą i nie szkodził osobom ze swojego otoczenia podczas współpracy z bezpieką. Jego historia różni się znacznie od życiorysów Duńskiej-Krzesińskiej i Kozakiewicza. Pawłowski był niepokornym mistrzem w trochę inny niż wymieniona dwójka sposób. Nie sprzeciwiał się znacznie działaczom, nie wchodził z nimi w konflikty, czego nie można już powiedzieć o relacjach z trenerami. Te miał trudne, ale to nie przeszkodziło mu w zrobieniu wspaniałej kariery szermierczej. Jako sportowiec to z pewnością wzór znakomitego zawodnika. Czy mógł osiągnąć więcej? Tak, mógł zostać szermierzem wszech czasów. Być może zabrakło trochę pokory wobec życia, być może szczęścia, być może życzliwości działaczy, którzy zakazali mu występów po wyjściu z więzienia. Jednemu zaprzeczyć nie można – życiorys Pawłowskiego na pewno nie jest banalny. Po wyjściu z więzienia, Jerzy Pawłowski zajął się malarstwem. Niedawno jego syn Piotr zorganizował wystawę, na której zobaczyć można było obrazy namalowane przez jego ojca. Poniżej relacja z tego wydarzenia Nowodworskiej TV: Więcej o Jerzym Pawłowskim w wywiadzie z jego synem Michałem oraz Ireneuszem Pawlikiem: Prezes i założyciel Integracji, jednej z największych organizacji w Polsce działających na rzecz osób z niepełnosprawnościami, Piotr Pawłowski, uhonorowany został tytułem Społecznika Przez niego Breżniew wpadł w szał, a Gierek nieomal dostał zawału. Z polskiego mistrza zrobili wroga publicznego nr 1 Data utworzenia: 25 listopada 2021, 19:20. To był skandal, który zatrząsł w posadach "przyjaźnią" polsko-radziecką. I sekretarz Komitetu Centralnego Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego Leonid Breżniew wpadł w szał, a jego wasal, rządzący wtedy Polską Edward Gierek o mało nie przepłacił awantury zawałem. 23 kwietnia 1975 r. Służba Bezpieczeństwa zatrzymała majora Jerzego Pawłowskiego, najwybitniejszego szablistę wszech czasów. Postawiono mu zarzut współpracy z wywiadem amerykańskim. Jerzy Pawłowski Foto: Mieczyslaw Świderski / Szok partyjnych kacyków był tym większy, że szermierz Legii Warszawa był ikoną sportu, dumą całego bloku państw komunistycznych, prawdziwą maszynką do zdobywania medali. Przystojny, elokwentny, szarmancki, bywały w świecie Jerzy Pawłowski był stawiany za wzór socjalistycznego sportowca. Międzynarodowa Federacja Szermiercza uznała go nawet za szablistę wszech czasów. Nic dziwnego, że Breżniew był tak wściekły, że odsunął polskie władze od nadzoru nad śledztwem, a potem nad procesem szermierza. Postępowanie sądowe było całkowicie kontrolowane przez generałów z Kremla. Jerzy Pawłowski - polski James Bond Komunistom zależało na przedstawieniu Pawłowskiego w jak najgorszym świetle, żeby naród przestał go postrzegać jako pupilka władzy, mistrza olimpijskiego z Meksyku (1968 r., konkurs indywidualny), trzykrotnego srebrnego medalistę igrzysk (Melbourne 1956 – indywidualnie i w drużynie, Rzym 1960 – w drużynie) oraz zdobywcę brązu w konkursie drużynowym w Tokio w 1964 r., a także siedmiokrotnego mistrza świata. Kremlowi marzyło się, by na szermierza zaczęto patrzeć jak na zdrajcę, który sprzedał się imperialistom. Było to wierutne kłamstwo, bo Pawłowski za pracę dla wywiadu USA nie chciał i nie wziął od Amerykanów nawet centa. Jednak kto wtedy by w to uwierzył i kogo, tak naprawdę, to by wówczas obchodziło? Dla komunistów ważne było wyłącznie to, by zohydzić ludziom, uważanego przez lata za nieskalanego, wybitnego sportowca. Jerzy Pawłowski ostateczną decyzję o współpracy z CIA podjął wiosną 1964 r. podczas turnieju we włoskiej Padwie. Przyjął pseudonim operacyjny "Paweł". Był diabelnie skuteczny, bo wyprowadzał w pole komunistów aż przez dziewięć lat. Od początku 1975 r. szermierz czuł jednak, że pętla na jego szyi zaciska się coraz bardziej. Podejrzewał, że jest obserwowany, obawiał się o życie własne i rodziny. By uchronić najbliższych przed konsekwencjami swoich działań, do chwili aresztowania utrzymywał przed żoną w tajemnicy, że jest agentem CIA. Dzień po swoich imieninach Pawłowski wstał bladym świtem i pojechał do siedziby polskiego kontrwywiadu przy ulicy Oczki w Warszawie. Niepewny tego, co go może spotkać, zdesperowany w trosce o bezpieczeństwo żony i syna, zmęczony nieustannym czuwaniem, życiem w ciągłym napięciu, przyznał się do pracy na rzecz amerykańskiej Centralnej Agencji Wywiadowczej. Zrobił to, bo wiedział, że w CIA był rosyjski kret. Komunistyczny kontrwywiad nigdy na niczym go nie złapał. Niczego nie potrafiono mu udowodnić. Zgłaszając się na Oczki, Jerzy Pawłowski był pewien, że jego zeznania nie wyrządzą krzywdy mocodawcom z USA, bo przez ostatnie dwa lata pozostawał w "uśpieniu". Polski mistrz w więziennej celi. "Byłam dumna z męża" Proces Jerzego Pawłowskiego trwał rok. W tym czasie sportowiec był osadzony w X Pawilonie aresztu śledczego przy ulicy Rakowieckiej w Warszawie. - W założeniu dziesiąty Pawilon był miejscem odosobnienia dla więźniów politycznych. W praktyce, mąż siedział w celi z najgorszymi przestępcami - opowiadała pani Iwona Pawłowska, żona sportowca, na łamach książki "Sport zza krat". - Złodzieje, mordercy, a nawet chorzy psychicznie. Tylko dzięki temu, że Jurek miał bardzo silny charakter, nie poddał się próbom dominacji ze strony współwięźniów. Co więcej, to on starał się ich resocjalizować - mówiła kobieta. - Jeśli dochodziło do sprzeczek, to tylko w obrębie celi. Nie jest prawdą, że mąż był poddawany torturom, że znęcano się nad nim fizycznie, o czym alarmowały zachodnie media. Nic takiego nie miało miejsca. Jeśli Jerzego dręczono, to głównie psychicznie - podkreślała. Pawłowski siedział w czteroosobowej celi. Po wyjściu z więzienia w wywiadach często był pytany, czy za karatami mógł liczyć na pomoc ze strony CIA. - Odpowiadał, opisując następującą historię. Siedział z nim chory psychicznie człowiek, który każdej nocy wdrapywał się na kraty i kręcąc korbą, wywoływał niesamowity hałas. Kiedy inni więźniowie zrywali się na równe nogi, ten z rozbrajającym uśmiechem wyjaśniał, że właśnie... dzwoni do babci. Pewnego dnia na spacerze, Jurek wziął go na bok i konspiracyjnym szeptem powiedział: - Waldek, dziś nie dzwoń do babci, bo ma do mnie dzwonić CIA. Ów Waldek posłuchał prośby męża i od tamtej pory noce były już spokojne. Tak to CIA pomogło Jerzemu - opowiadała z uśmiechem Pawłowska. Esbecja próbowała różnych sposobów, by skłonić swojego najsłynniejszego więźnia do mówienia. Notorycznie w celi Pawłowskiego umieszczano konfidentów, którzy mieli go zachęcić, a jak to nic nie da, zmusić do zwierzeń. On miał jakiś szósty zmysł i zazwyczaj bez pudła rozpoznawał szpicli. Nie dał się sprowokować. Do ogłoszenia wyroku, rodzina szermierza rzadko dostawała zgodę na widzenia. - Zabierałam na nie syna. Miałam dwa wyjścia: albo ukrywać przed nim, że ojciec siedzi, przez co mógłby mieć do mnie w przyszłości ogromny żal, albo powiedzieć mu prawdę. Wybrałam drugie rozwiązanie. Dziecko chodziło ze mną do więzienia - wyjaśniała lekarka. I podczas jednego ze spotkań Michał zapytał męża: - Tatusiu, a dlaczego właściwie ty tutaj jesteś? A mąż na to: - Fajne masz jeansy. - No, fajne. - A to są jakie jeansy? - Amerykańskie. - A nie wolałbyś ruskich? - No coś ty, tatusiu?! - To dlatego tutaj siedzę, bo też nie chcę ruskich w Polsce. W tak prosty sposób mąż wyjaśnił synowi, dlaczego nie ma go z nami w domu - opowiadała pani Iwona. Małżonka sportowca, na pytanie, czy miała żal do męża o to, że decydując się na ryzyko bycia agentem, w pewnym momencie musiał poświęcić życie z nią i małym dzieckiem, bez chwili wahania odpowiadała: - Nigdy! Członkowie mojej rodziny, niedługo po wojnie, szli do więzienia za to, że walczyli o Polskę wolną od sowieckiego okupanta. Są sprawy wymagające najwyższego poświęcenia. Byłam dumna z męża. Pani Iwona zabierała syna na widzenia z jeszcze jednego powodu. - W więzieniu było beznadziejne jedzenie. Ojciec na przykład uzupełniał białko... polując na gołębie. Jak ptak wleciał przez okienko do celi, to go łapał, a potem gotował w puszce po konserwach. Zapamiętałem, że kiedy wyszedł z kryminału, to bardzo długo strasznie szybko jadł. Kiedy my z mamą dopiero siadaliśmy do stołu, on już był po obiedzie. Na Rakowieckiej, a potem w Barczewie przyzwyczaił się, że jeśli nie zje w określonym przez regulamin czasie, to strażnicy zabiorą posiłek, a on będzie głodny. W więzieniu, aby zaoszczędzić czas, nie gryzł, tylko od razu przełykał, często bardzo gorące jedzenie - mówił syn Jerzego Pawłowskiego, Michał. - Więc gdy odwiedzaliśmy tatę, ja robiłem za kuriera. Bo mnie przy wejściu do kryminału nie sprawdzano. Przenosiłem mu jedzenie pod... koszulką. Kiedyś zażyczył sobie suszonych śliwek. W PRL-u to był rarytas nieosiągalny do zdobycia. Uruchomiliśmy przyjaciół w Niemczech. Przesłali nam te śliwki, które potem wniosłem na widzenie i podałem mu pod stołem. Tata nawet nie zdawał sobie sprawy, ile wysiłku kosztowało zdobycie dla niego tego przysmaku - dodawał syn mistrza olimpijskiego z Meksyku. Na Rakowieckiej Pawłowski, trochę dla zabicia czasu, trochę z miłości do sztuki, zaczął malować. Pierwszy stworzony za kratkami obraz szablista zatytułował "Za jeden uśmiech mojej żony". Trafił na honorowe miejsce do salonu pani Iwony. Przedstawia alejkę w zimowej scenerii, otoczoną z obu stron drzewami. Jest piękny i jedyny w swoim rodzaju. Niepowtarzalny, bo... - Ojciec namalował go pastą do zębów zmieszaną z tuszem wyciśniętym z wkładów do długopisów. Dopiero po procesie władze więzienia zezwoliły, byśmy przynosili mu farby – wyjaśniał Michał. Malarstwo było trzecią, po rodzinie i szermierce, wielką miłością Jerzego Pawłowskiego. Pierwszą grafikę, zatytułowaną "Człowiek śpiący na ławce", wykonał, będąc małym chłopcem, jeszcze za okupacji. Zarobione na jej sprzedaży 100 złotych oddał rodzicom. Proces i wyrok Proces Jerzego Pawłowskiego odbywał się przed sądem wojskowym. Za zamkniętymi drzwiami. - Bardzo się bałam, że mąż zostanie skazany na karę śmierci. Był oficerem Wojska Polskiego. Oskarżano go o pracę dla obcego wywiadu. W armii nie ma większej zbrodni. Dlatego spodziewaliśmy się najgorszego - z drżeniem w głosie wspominała wydarzenia sprzed wielu lat pani Iwona. - Wyrok zapadł w Moskwie. Poznałam go, zanim został ogłoszony. Dobry kolega, który pracował w Komitecie Centralnym partii, w największym sekrecie wyjawił mi, że Jurek dostanie 25 lat oraz zostanie zdegradowany z majora do szeregowca. I choć, przynajmniej w teorii, wiedziałam, czego się spodziewać, to stojąc pod drzwiami sali, w której mąż był sądzony, 8 kwietnia 1976 r., trzęsłam się z niepokoju. Kiedy sędzia ogłosił wyrok, po raz pierwszy w życiu zemdlałam - relacjonowała. - Ten proces to był jeden wielki cyrk. Oprócz tego, że zarzucano mi współpracę z Amerykanami, do której się przyznałem, próbowano wmówić mi, że byłem też agentem izraelskiego Mossadu. Wyrok 25 lat, był dla mnie jak dożywocie – opowiadał sam szermierz na łamach książki "Najdłuższy pojedynek. Spowiedź szablisty wszech czasów – agenta CIA". Jerzy Pawłowski w trakcie ogłaszania postanowienia sądu miał 43 lata. Jeżeli odsiedziałby cały wyrok, przy założeniu, że nie zostałby zgładzony w kryminale, to wyszedłby z więzienia w wieku 68 lat... Mając takie perspektywy, nie trudno się załamać, popaść w depresję, zacząć myśleć o samobójstwie. - To nie Jurek. On na pewno by się nie załamał, bo nie był sam. Miał nas. Bez względu na to, co by się nie działo, jak wielkie szykany by go spotkały, przetrwałby je dla nas. Wiedział, że jeśli będzie trzeba, to poczekamy na niego nawet 25 lat - zapewnia żona sportowca. We wspomnieniach z tamtego okresu szermierz wielokrotnie podkreślał, jak bardzo jest dumny z żony, którą też chciano zwerbować do współpracy z SB. "(...) Iwonka stanowczo odmówiła. Nalegania nic nie dały (…) Jeszcze próbowali jej podstawić zawodowego podrywacza z Wojskowej Służby Wewnętrznej, specjalistę od zdobywania kobiet. Ale już na pierwszym spotkaniu, które zaaranżowano w kawiarni, powiedziała, że nie są w jej typie nadmiernie przystojni bruneci, a poza tym nie lubi wielbicieli, którzy zaczynają kontakt od zainstalowania mikrofonu pod jej domowym tapczanem. Amant więcej się nie pojawił (...)" - pisał w swojej książce szermierz. Jerzy Pawłowski zdradził również, że po wyroku jego sportowy kolega, niemiecki szermierz Walter Koestner, zainicjował zbiórkę na rzecz wykupienia polskiego mistrza olimpijskiego z więzienia. Zebrał na ten cel niebagatelną kwotę czterech milionów dolarów. Nie udało się, esbecy za bardzo bali się mocodawców z Moskwy, a Rosjanie uważali, że to dla nich sprawa honorowa i na żadne układy pójść nie chcieli. Pod celą w Barczewie Jerzy Pawłowski tak opisywał pobyt w tym ciężkim więzieniu pod Olsztynem: "(…) Potem było parę lat w Barczewie. Za moich czasów było tam dwóch porządnych naczelników, ale też i paru wyjątkowo nikczemnych. Konfidentów również nie mniej niż w więzieniu na Rakowieckiej. Tyle że byli inni. Z najróżniejszych środowisk - wśród nich niemało kryminalistów, a nawet morderców. Ci także współpracowali z organami, stosując, powiedzmy to tak, niekonwencjonalne metody. Jeżeli to przeżyłem, to tylko dlatego, że byłem zdeterminowany. Raczej dam się zabić, niż złamać. Ale przedtem ja też postaram się zabić (…). Jednym z naczelników był taki osobnik o sadystycznych skłonnościach, niejaki Nowak. Przyjeżdżających w odwiedziny, potrafił przetrzymywać pod bramą zakładu i po kilka godzin (…)”. - Mąż znał kilka języków, dlatego podczas spacerów parę razy rozmawiał z hitlerowskim zbrodniarzem Erichem Kochem. Podczas jednej z konwersacji były pan i władca Prus Wschodnich z rezygnacją w głosie wyznał Jurkowi: "Ja już stąd nie wyjdę..." - opowiadała pani Iwona. Żona multimedalisty śmiała się, że mąż zawarł w Barczewie przyjaźnie, które przetrwały lata. To dzięki żonie szermierz wrócił na Rakowiecką. Pani Iwona uruchomiła wszelkie możliwe znajomości, by przenieść męża do Warszawy. - Pomógł nam wielki aktor i ojciec chrzestny Michasia, Gustaw Holoubek. Był posłem i na sejmowym korytarzu zaczepił nowego I sekretarza partii Stanisława Kanię. Przedstawił mu warunki, w jakich odbywa karę Jerzy i poprosił o zmianę więzienia. Kania się zgodził - relacjonowała. Wymiana na "moście szpiegów" 2 listopada 1984 r. Pawłowski został przewieziony z Rakowieckiej do tajnego ośrodka Służby Bezpieczeństwa w Śródborowie pod Otwockiem. - Tam przetrzymywany był również Lech Wałęsa, o czym, ponoć, nie wiedział nawet IPN. Mąż nadal był pilnowany przez czterech funkcjonariuszy, ale po dziesięciu latach w kryminałach wracał do sił w luksusowych warunkach. Okazała willa z kucharką, pięknym ogrodem, salonem, kolorowym telewizorem. Mogliśmy co tydzień go odwiedzać - wspominała pani Iwona. - Co ciekawe, Jurek był już wtedy ułaskawiony, tylko ani my, ani mąż o tym nie wiedzieliśmy. Jednego razu siedzieliśmy w salonie, naturalnie z obstawą, i oglądaliśmy relację z procesu zabójców księdza Jerzego Popiełuszki. W pewnym momencie nie wytrzymałam i głośno zapytałam: - Boże, jak można zabić człowieka na rozkaz?! A jeden z BOR-owców z kamienną twarzą mi odpowiedział: "Droga pani, jakby ktoś mi kazał zabić pani męża, to też bym zabił" - opowiadała. - Wtedy ojciec nie wytrzymał i rzucił: - To uważaj skur******, bo ja cię mogę zabić bez rozkazu - dodawał syn szablisty. - To był przełomowy moment. Tata ich sobie poustawiał i odtąd, aż do końca pobytu ojca w Śródborowie atmosfera była zdecydowanie lepsza. "Borowiki” przekonali się, że mają do czynienia z człowiekiem o żelaznych zasadach i okazywali tacie szacunek - mówił Michał. Do wymiany doszło 11 czerwca 1985 r. Zanim nastąpiła, znów musiała działać pani Iwona. - Kiedy już było wiadomo, kiedy nastąpi wylot do Berlina, oświadczyłam esbekom, że zgodzę się na wymianę, ale tylko pod warunkiem, że polecę z mężem, a zaraz po niej wrócimy do Polski - relacjonowała. - A jest pani pewna, że mąż wróci ? - ze złośliwym uśmiechem zapytał jeden z funkcjonariuszy. - "Na sto procent!" - odparłam zdecydowanym tonem i zażądałam, żeby mi pokazali paszport Jerzego. I wtedy okazało się, że ktoś tam na górze nad nami czuwa. Może babcia, może Pan Bóg, nie wiem... Bo mężowi wydano paszport w jedną stronę. Oni sobie założyli, że nie wpuszczą Jurka z powrotem do kraju. Ostatecznie oboje otrzymaliśmy właściwe paszporty i odlecieliśmy do Niemiec. W Berlinie zostałam w hotelu, a mąż wraz z grupą jeszcze kilku ludzi, pojechał na spotkanie z Amerykanami - wspominała pani Iwona. Kiedy pozostali agenci, którzy mieli zostać wydani przez KGB jankesom, wsiedli do podstawionego autokaru, Jerzy Pawłowski pozostał w busie, którym dowieziono szpiegów na miejsce spotkania. Wcześniej poinformował eskortujących go funkcjonariuszy STASI (wschodnioniemiecka tajna policja – przyp. pd), że wraca do Polski. Spokojnie czekał na Amerykanów. Gdy przedstawiciele wywiadu USA pojawili się, szermierz ruszył w ich stronę, a potem tak opisał spotkanie na słynnym moście Glenicke między leżącym w NRD Poczdamem a Berlinem Zachodnim: "(…) Dopiero po dość długim czasie – dla mnie ten czas wydawał się nieskończonym - widzę, że w moją stronę kieruje się trzech mężczyzn. Amerykanie! (…) Wzruszenie dławi mi gardło, nie potrafię swobodnie mówić. Więc jednak nie zapomnieli! Wymusili moją wolność, moje prawo wyboru. Wymusili na komunie, od której nie uzyska się nic bez noża na gardle. Nie zdradzili mnie. Do końca byli wobec mnie lojalni (…)". Mimo namów i nalegań, by sportowiec pozostał na Zachodzie, Pawłowski potwierdził wysłannikom CIA, że nie zmienił swojej decyzji. Nie przeszedł przez most na drugą stronę i wrócił do Warszawy. Cicha śmierć bohatera Rodzina Pawłowskich przetrwała szykany esbecji i wreszcie w 1989 r. doczekała się zmiany ustroju. Wtedy pan Jerzy już od pewnego czasu leczył ludzi. W więzieniu bowiem odkrył w sobie zdolności bioenergoterapeutyczne. Mieszkanie przy Wareckiej, a konkretnie przerobiony na gabinet pokój Michała, odwiedzały tłumy pacjentów z całego świata. Mistrz pomagał innym, walcząc jednocześnie o swoje zdrowie. Pokonał raka i borykał się z problemami z sercem. Mimo to pracował i malował do końca. 11 stycznia 2005 r. był jeszcze z żoną na przyjęciu w Centrum Olimpijskim, a godzinę po powrocie do domu zmarł. Żył głośno, z przytupem, a odszedł cichutko. Zdaniem wielu, tego dnia w przytulnym domku w Falenicy, na wieczną wartę odszedł żołnierz wyklęty, który ojczyznę ukochał tak mocno, że gotów był dla niej poświęcić rodzinę, karierę sportową i życie. Piotr Dobrowolski Historie polskich sportowców, których kariery przerwał pobyt w więzieniu autor tekstu opisał w książce "Sport zza krat". /7 Stanisław Dobrowiecki / PAP Jerzy Pawłowski był jednym z najwybitniejszych szablistów w historii tego sportu. Zdobył dla Polski złoto w Meksyku (1968 r., konkurs indywidualny), trzy srebra (Melbourne 1956 – indywidualnie i w drużynie, Rzym 1960 – w drużynie) oraz brąz w konkursie drużynowym w Tokio w 1964 r. Siedmiokrotnie zdobywał tytuł mistrza świata. /7 Mieczyslaw Świderski / /7 Werner / PAP W 1967 r. Międzynarodowa Federacja Szermiercza uznała Pawłowskiego za szablistę wszech czasów, /7 Jacek Kozioł / W latach 1970-1974 pełnił funkcję prezesa Polskiego Związku Szermierczego. /7 Mieczyslaw Świderski / W 1952 r. Pawłowski jako 20-latek został powołany do wojska i zaczął trenować w CWKS. Dosłużył się stopnia majora, ale w wyniku procesu za szpiegostwo został zdegradowany do stopnia szeregowca. /7 Mieczyslaw Świderski / Pawłowski sam przyznał się polskiemu kontrwywiadowi, że współpracuje CIA. Niepewny tego, co go może spotkać, zdesperowany w trosce o bezpieczeństwo Zrobił to, bo wiedział, że w CIA był rosyjski kret, który lada moment może go wydać. /7 Mieczyslaw Świderski / Pawłowski został skazany na 25 lat więzienia. Po 10 latach odsiadki został ułaskawiony i zwolniony w ramach wymiany szpiegów pomiędzy CIA a KGB. Nie chciał jednak wyjechać na Zachód. Został w kraju. Masz ciekawy temat? Napisz do nas list! Chcesz, żebyśmy opisali Twoją historię albo zajęli się jakimś problemem? Masz ciekawy temat? Napisz do nas! Listy od czytelników już wielokrotnie nas zainspirowały, a na ich podstawie powstały liczne teksty. Wiele listów publikujemy w całości. Wszystkie historie znajdziecie tutaj. Napisz list do redakcji: List do redakcji Podziel się tym artykułem:Znany społecznik umierał, lekarz bezczynnie się przyglądał. Nowe, szokujące fakty! Minął już rok od śmierci znanego społecznika Piotra Pawłowskiego († 53 l.). Bliscy zmarłego od początku podnosili, że jego śmierć była wynikiem błędu medycznego. Winnym miał być Jerzy M., lekarz z pogotowia ratunkowego. Według rodziny Piotra Pawłowskiego doktor, zamiast udzielać pomocy pacjentowi, stał pod oknem z tabletem w dłoni. Wiemy już, że prokuratura zdecydowała się postawić mu zarzuty. Tymczasem pełnomocniczka żony Pawłowskiego przekazała nam kolejną szokującą informację dotyczącą tego lekarza.
Wyświetl profil użytkownika Piotr Pawłowski na LinkedIn, największej sieci zawodowej na świecie. Piotr Pawłowski ma 3 stanowiska w swoim profilu. Zobacz pełny profil użytkownika Piotr Pawłowski i odkryj jego/jej kontakty oraz stanowiska w podobnych firmach.Jerzy Pawłowski był jednym z największych sportowych bohaterów mojego dzieciństwa, dlatego z niemałą satysfakcją powitałem go w latach sześćdziesiątych ubiegłego wieku jako starszego kolegę, studiującego zaocznie na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego. Tym bardziej że w tym okresie nasz wydział mógłby wystawić najsilniejszą reprezentację szermierczą na świecie: w szabli – Pawłowski i wicemistrz świata Emil Ochyra; we florecie – mistrz świata Ryszard Parulski i wicemistrz świata (późniejszy mistrz olimpijski) Witold Woyda, w szpadzie – mistrz świata Bohdan Andrzejewski. W tym gronie jednakże to „Paweł” pozostawał zdecydowanie największą gwiazdą, co widać było na pierwszy rzut oka, gdy przemierzał Krakowskie Przedmieście volkswagenem w najbardziej naówczas wyszukanej wersji nadwozia Karmann Ghia. W jego sportowym dorobku był już wór medali międzynarodowych imprez, a cała Warszawa należała do niego, bo bywał w prominentnym towarzystwie, od najbardziej liczących się generałów Wojska Polskiego poczynając, na wziętych aktorach i biznesmenach działających w sektorze prywatnym kończąc – jakkolwiek ci ostatni nie byli najlepiej widziani przez władzę ludową. Jako wojskowy doszedł niby tylko do stopnia majora, ale kto widział, jak łatwo potrafi rozgrywać swoich przeciwników i na planszy, i w życiu, ten musiał przyznać, że na Pawłowskiego po prostu nie ma mocnych. Rzucał na wszystkich tak wielki urok, że nawet młode i piękne dziewczyny kochały się w tym nieco już podstarzałym i mocno wyłysiałym mężczyźnie na zabój. Jedna z nich nie chciała długo mi wierzyć, że ten łysol, poznany przez nią w jakimś lepszym towarzystwie, to wielki mistrz Pawłowski, bo była przekonana, że słynnym szablistą jest jego przystojny kolega, z którym nader często Jerzy był widywany czy to na uniwersytecie, czy to w legendarnym hotelu Bristol. Nie tylko wśród śledzących go od pewnego momentu milicjantów, esbeków i oficerów kontrwywiadu zyskał opinię czołowego warszawskiego bon vivanta i playboya. Jednak wbrew panującym wówczas obyczajom prawie nie pijał alkoholu, co przekonująco wyjaśnił w swoich dwu książkach autobiograficznych, przyznając się, że mocnych trunków musiał unikać, mając "słabą głowę". Poza wszystkim zaś chciał wciąż utrzymywać jak najwyższą formę sportową i to mu się niemal do końca życia udawało. Miał już 57 lat, gdy w 1989 roku wziął udział w ogólnopolskim turnieju kwalifikacyjnym w Łodzi i zajął w gronie o trzy pokolenia młodszych szablistów czwarte miejsce, przegrywając tylko z ówczesnym wicemistrzem olimpijskim Januszem Olechem... "Cudowne dziecko" Keveya Urodzony w 1932 roku Pawłowski był synem warszawskiego mechanika samochodowego, który w czasie okupacji niemieckiej należał do Armii Krajowej i w czasie Powstania Warszawskiego walczył w batalionie "Zośka" (dziadek zaś w Legionach Józefa Piłsudskiego). Będąc dzieckiem w powstańczej Warszawie, Jerzy sam próbował włączyć się po trosze do ruchu oporu. Po wojnie – bez wiedzy rodziców – umknął z miejscowości, w której jego rodzina czasowo przebywała, i jadąc na dachu pociągu, dotarł do Warszawy, trafiając nie bez trudu do rodzinnego domu na Grochowie. Wojenne ryzyko odczuł na własnej skórze pod koniec Powstania, gdy niedaleko jego przyszłego klubu – Legii – został trafiony w nogę odłamkiem pocisku wystrzelonego tuż nad głowami warszawiaków w trakcie rosyjsko-niemieckiego pojedynku dwóch samolotów myśliwskich. Dla młodzieży żyjącej w sterroryzowanej przez stalinowskich namiestników Polsce prawdziwą, niezakłamaną oazą wolności był sport. Jerzego zafascynowały już pierwsze powojenne igrzyska olimpijskie w Londynie, wraz z kolegami z podwórka próbował więc sił w lekkoatletyce, trenując nawet obok domu w sposób improwizowany skok o tyczce z pomocą wystruganego kija. Ale ponieważ był niższy i słabszy od rówieśników, szybko zrezygnował z rywalizacji na tym polu. Przypadkowo wykopana na podwórku szabla wojskowa natchnęła go za to myślą o naśladowaniu sienkiewiczowskiego bohatera – Michała Wołodyjowskiego. I tak Jerzy trafił pod szkoleniowe skrzydła udzielającego się gościnnie w Warszawie majora Janosa Keveya, przed wojną chluby węgierskich huzarów. Herkulesowej budowy przystojniak Kevey (jego oryginalne szlacheckie nazwisko brzmiało: Richter) uwielbiał Polki i to podobno dla nich przepracował w naszym kraju aż 11 lat (1947–1958). Nasza prasa nie uważała go jednak za lowelasa, lecz za ojca chrzestnego "cudownych dzieci", jakimi byli nasi szabliści z dwoma serdecznymi przyjaciółmi, a jednocześnie zaciekłymi rywalami na planszy – Pawłowskim i Wojciechem Zabłockim. W 1953, młodziutki Zabłocki zdobył w Paryżu tytuł mistrza świata juniorów. Pawłowski wkrótce jeszcze go przebił, wchodząc do finału mistrzostw globu seniorów w Brukseli. W 1956 roku drużyna "cudownych dzieci" wywalczyła w Melbourne olimpijskie srebro, a Pawłowski zagarnął taki sam medal indywidualnie, by już rok później zostać w Paryżu – również indywidualnym – mistrzem świata, rozprawiając się w finale z koalicją pięciu znakomitych szablistów węgierskich. No a potem utrzymywał się na szablowym szczycie aż do 1974 roku. Służby go wciągnęły Mieliśmy jeszcze apogeum stalinizmu w Polsce, gdy bodaj w 1950 roku zaledwie 18-letni szablista Pawłowski został złowiony w ubeckie sidła i podpisał pierwszy w życiu cyrograf tajnego współpracownika, zobowiązując się do pełnienia funkcji środowiskowego donosiciela o pseudonimie "Papuga". "To były czasy procesów politycznych, rozprawiania się z polską inteligencją wrogą reżimowi. Żołnierzy podziemia, wspaniałych patriotów skazywano jako zdrajców na karę śmierci. (...) Ale ja, z optymizmem młokosa, żyłem sobie w przekonaniu, że mnie to nie dotyczy (...). Ubecja, przesłuchania, groźby, szantaż, prowokacje – mnie to miało ominąć. Nie ominęło" – napisał w wydanej w 1994 roku książce "Najdłuższy pojedynek". A było tak: gdy przypadkowo zdradził swojemu sportowemu opiekunowi, że ojciec był akowcem, natychmiast w życiu młodego szablisty pojawili się dwaj ubecy. Jerzy nawet wymienia ich nazwiska (Stadniczenko i Falęcki). W książce wyjaśnia, że podpisał ów cyrograf, bo był szantażowany tym, że mu aresztują i zamordują ojca. Wtedy to naprawdę nie była czcza groźba, ale czy z taką ubecy wystąpili, trudno sprawdzić. "Wyjścia rzeczywiście nie miałem. W rezultacie ryzykowałem życie, nie tylko własne, żeby ten straszny dzień jakoś zmazać. Z jakim skutkiem? No cóż. Ojca nie aresztowano" – pisze Pawłowski w "Najdłuższym pojedynku". Nie pisze jednak o ofiarach swoich drobnych, ale wieloletnich donosów w środowisku sportowym, które – co tu ukrywać – z tego właśnie powodu do dzisiaj odnosi się do jego postaci w dużej mierze z pogardą, po części również z powodu późniejszego szpiegowania na rzecz CIA. Jerzy Pawłowski i Sylwia Gruchała W dostępnej w Instytucie Pamięci Narodowej dokumentacji śledztwa oraz procesu o szpiegostwo, wytoczonego Pawłowskiemu w połowie lat siedemdziesiątych przed Okręgowym Sądem Wojskowym w Warszawie, są między innymi zeznania samego oskarżonego. W protokole z 13 maja 1975 roku można znaleźć jego zaskakującą obmowę wspaniałej polskiej sportsmenki Ireny Kirszenstein-Szewińskiej: "Z pobytu w Meksyku w 1968 r. kojarzy mi się również postawa naszej lekkoatletki Ireny Kirszenstein (...). Wiadome mi jest, że Irena Kirszenstein znana jest w środowisku żydowskim Nowego Jorku, jak również to, że w czasie konfliktu na Bliskim Wschodzie na kanwie zbiórki pieniężnej na pomoc dla Żydów w Izraelu – przekazała ona 80–150 dolarów na pomoc dla Żydów w Izraelu. (...) Pragnę podkreślić, że stanowisko Ireny Kirszenstein mocno mnie oburzyło na zasadzie oceny jako Polaka i rozgłosiłem fakt udzielenia przez nią pomocy dla Izraela wśród naszych sportowców, przy czym podałem to w formie szeptanej plotki". Z zaprotokołowanych w procesie zeznań wynika, że takich "szeptanych plotek" Pawłowski rozgłosił – nie tylko na temat najlepszej polskiej sportsmenki w historii – dużo więcej. Owe zarzuty wobec Szewińskiej, która przez cały okres sportowej kariery była absolutnym wzorem patriotyzmu jako reprezentantka naszego kraju, są żenujące, podobnie jak donosy na sławnego sprawozdawcę radia i telewizji Jana Ciszewskiego. W większości przypadków to kablowanie słynnego szablisty tyczyło drobnego handelku, na jaki sportowcy – w tym mistrzowie olimpijscy z Monachium Władysław Komar (kula) i Witold Woyda (floret) – decydowali się przy okazji wyjazdów zagranicznych. Jeszcze w roku 1970 usłyszałem od jednego z naszych czołowych szermierzy, że właśnie Pawłowskiego uważają za donosiciela, który informuje Służbę Bezpieczeństwa między innymi o tym, jak oni starają się zarabiać na wywożeniu skromnych dzieł sztuki. Mający szlacheckie pochodzenie i rozmiłowani w sztuce włoscy, francuscy lub belgijscy koledzy z planszy gotowi byli zawsze zapłacić choćby 100 dolarów za obraz namalowany nawet przez studenta ASP, co dla Polaków, zarabiających miesięcznie pięć razy mniej, było już kwotą znaczącą. W protokole przesłuchań z 20 maja 1975 roku zapisany jest donos szablisty wszech czasów na dziennikarza "PS": Chciałbym również zwrócić uwagę na redaktora "Przeglądu Sportowego" – Jerzego Jabrzemskiego. Znam go od bardzo dawna i jestem dobrze zorientowany o jego stosunku do współczesności naszej. Z dyskusji z nim wywnioskowałem, że jest on dwulicowy, gdyż gloryfikuje wszystko, co jest zachodnie, a potępia nasze osiągnięcia. W protokołach Służby Bezpieczeństwa są też stwierdzenia, że Pawłowski już siedząc w więzieniu, donosił na czołowych przedstawicieli "Solidarności", w tym na Janusza Onyszkiewicza. Nie radziłbym wierzyć wszystkim takim zeznaniom, bo znalazłem w IPN instrukcję peerelowskiego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, żeby relacjonowanie procesu Pawłowskiego powierzyć 3–5 zaufanym dziennikarzom i poinstruować ich, co mają opublikować. A książeczkę o jego wywiadowczej działalności pt. "Wolnoamerykanka" napisał zaufany towarzysz sztuki literackiej PRL Jerzy Putrament, któremu dziwnym trafem władze pozwalały wizytować Pawłowskiego w więzieniu. Niewykluczone więc, że starano się dodatkowo zohydzić sylwetkę szablisty, wkładając mu w usta słowa, jakich nigdy nie wypowiedział. "Paweł" zmienia "Szczerego" W 1955 roku w życiu zawodowego już wojskowego i reprezentacyjnego szermierza warszawskiej Legii otworzył się nowy rozdział – współpracy z wywiadem. Pod pseudonimem "Szczery" Pawłowski został agentem Wojskowej Służby Wewnętrznej, działając faktycznie dla kontrwywiadu, ale okazał się – zdaniem swoich mocodawców – takim gadułą, zdradzającym wielu znajomym swoją funkcję, że w 1962 już go z niej odwołano. W międzyczasie (jak wynika z protokołów MSW) jego druga żona, aktorka Teresa Szmigielówna, skarżyła się wojskowym organom, że ją bije, twierdząc, że jako oficerowi wywiadu nic mu nie zrobią – aż w końcu się z nim rozwiodła. W latach 1964–1974 Pawłowski nieoczekiwanie zmienił front, wiążąc się z wywiadem amerykańskim (CIA) pod pseudonimem "Paweł". Został zwerbowany w Nowym Jorku przy okazji turnieju Martini Rossi. Od 1968 roku czuł już, że mu się w Polsce pali grunt pod nogami. Niektórych kłuło w oczy, że mieszka luksusowo ( lokum nad restauracją Ambasador w Alejach Ujazdowskich, potem apartament na Wareckiej, dacza w Wildze), że jeździ (wprawdzie używanym) mercedesem. Był zaprzyjaźniony z najważniejszymi generałami Wojska Polskiego, z wieloma polował na dziki i bażanty. W zachodniej Europie cieszył się niebywałym poważaniem jako wybitna osobistość. Gdy przyjeżdżał swoim mercedesem do Brukseli na turniej Martini, eskorta honorowa policji towarzyszyła mu od rogatek miasta do hotelu, a na zawodach rozgrywanych w hali mieszczącej 5000 widzów pojawiał się sam król Belgii Baudouin I. Pod koniec lat 60. już jako agent CIA Pawłowski wstąpił podobno do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, a legitymację partyjną miał mu podpisać sam pierwszy sekretarz Władysław Gomułka. Akces do PZPR zalecili, jak się zdaje, amerykańscy zleceniodawcy, którym – wbrew powszechnemu mniemaniu, że był agentem mało wartościowym – przekazał wiele niebagatelnych informacji wojskowych, biorąc za to – wedle oceny śledzących go polskich służb 1850 dolarów (w rzeczywistości było to chyba dużo więcej). Więzienny chleb Przełomową datą w ściganiu szpiega Pawłowskiego była sobota 23 kwietnia 1975, gdy blisko setka przyjaciół świętowała jego imieniny w restauracji Ambasador. Potem każdego z gości, między innymi aktora i posła na Sejm Gustawa Holoubka, naszła w domu milicja, biorąc na przesłuchanie. W przyjęciu uczestniczył między innymi zaprzyjaźniony z Pawłowskim fotoreporter "Przeglądu Sportowego" Mieczysław Świderski, który był przesłuchiwany najwięcej razy i na siedem lat zablokowano mu paszport. Potem Holoubek wstawił się za Pawłowskim, żeby go przeniesiono z 7-osobowej celi w Barczewie, gdzie ciężko pracował fizycznie, do mającego lepsze warunki więzienia na Rakowieckiej i tam władający niemieckim, angielskim i francuskim szablista, wziął się do... nauki włoskiego, a także rozwijać jeszcze jedną swoją pasję, jaką było malowanie obrazów. Jakiś oficer MSW napisał raport, że Pawłowski gotów jest przychylić się do prośby dowództwa kontrwywiadu i jako wytrawny praktyk podszkolić jego oficerów, ale... nie za darmo, więc prośbę wycofano. W listopadzie 1984 roku Rada Państwa w akcie łaski skróciła karę odsiadki Pawłowskiemu, żeby parę miesięcy później mógł zostać wymieniony na moście Glienicke za przyłapanych przez Amerykanów kilku szpiegów polskich, w tym słynnego Mariana Zacharskiego. O dziwo, Pawłowski odmówił wyjazdu do Stanów Zjednoczonych – ku radości wiernie czekającej nań przez 10 lat małżonki Iwony, której po wyroku na Jerzego w 1976 roku brutalnie przerwano praktykę lekarską, pozbawiając środków do życia i którą próbowano zmusić, by się publicznie wyrzekła męża. Amerykanom powiedział, że Polska to jego kraj, a nie komunistów, którzy, jak chcą, niech sami wyjadą do ZSRR. Po 1989 roku Jerzy lubił porównywać swoją stosunkowo skromną współpracę z wywiadem USA z o wiele poważniejszą misją pułkownika Ryszarda Kuklińskiego, który przekazał stronie amerykańskiej sowieckie plany militarne, w tym plany ewentualnej interwencji antysolidarnościowej w Polsce. Po powrocie z Poczdamu Pawłowski, choć mocno podupadły na zdrowiu, wznowił od razu treningi szablowe, by po czterech latach osiągnąć wspomniany sukces w Łodzi. W 1989 roku mający szczególny uraz do Pawłowskiego prezes Polskiego Związku Szermierczego Ryszard Parulski firmował wydany przez PZSz zaraz po łódzkich zawodach zakaz startów swojego starszego kolegi w oficjalnych imprezach. Dziś Parulski nie chce publicznie oceniać nieżyjącego już Jerzego, ale wtedy wyraził się w wywiadzie dla "Przeglądu Sportowego" bardzo ostro: Siedemnastu członków zarządu PZSz powzięło tę decyzję jednogłośnie. (...) Próby uniewinnienia Pawłowskiego uważam za zbiorowe szaleństwo. Jakakolwiek była ta Polska, to prawo w tym wypadku było prawem. Gdyby każdy obywatel, kierując się własną oceną, zaprzedawał się obcemu mocarstwu, to państwo polskie już dawno by upadło. W przeciwieństwie do Parulskiego Międzynarodowa Federacja Szermiercza (FIE) nie ma złej opinii o Pawłowskim i nadała mu złotą odznakę z okazji swego stulecia, wpisując go też do szermierczej Galerii Sławy. Całego smaczku karierze szablisty wszech czasów nadaje zaś to, że jego najwięksi sowieccy rywale na planszy: Jakow Rylski, Mark Rakita, Wiktor Sidiak to też nie byli tylko zwykli szermierze, ale oficerowie KGB i GRU – służb bezpieczeństwa ZSRR. Po odkryciu współpracy Pawłowskiego z CIA nasi zaproponowali mu rolę odwróconego agenta, ale się na to nie zgodził. Cud, że nie spotkała go za to kara śmierci. Foto: Materiały prasowe Tempo Tekst pochodzi z Magazynu "Tempo". Już w kioskach!
Marcin Pawłowski (†33 l.) tę walkę niestety w 2004 roku przegrał, a teraz jego żona, Aleksandra Pawłowska, pomaga Kamilowi Durczokowi (47 l.) wyjść z wizerunkowego dołka. Choć panowie
KategorieMonika Rydlewska - 07:51, 8 października 2021 Straciłem sprawność w wieku 16 lat. To nie był moment, kiedy można się otrząsnąć i spojrzeć w przyszłość . Ta siła przyszła z czasem - mówił w jednym z wywiadów Piotr Pawłowski Mija trzecia rocznica śmierci Piotra Pawłowskiego. Był twórcą i redaktorem naczelnym największej w kraju platformy informacyjnej dla środowiska osób z niepełnosprawnościami, na którą składają się: Magazyn „Integracja”, portal program TV „Misja Integracja”. Był również twórcą i pomysłodawcą wielu nagradzanych kampanii społecznych i projektów edukacyjnych. Piotr Pawłowski był niezwykłym człowiekiem. Miał wielkie zasługi na polu działań związanych z integracją osób z niepełnosprawnością. Angażował się w likwidację barier, z którymi muszą się one na co dzień zmagać. Sam również się z nimi mierzył. – Wydawało mi się, że bez sprawności stanę się odstawiony do kącika. Moje życie nie będzie miało jakiegokolwiek sensu czy koloru. Gdy spotyka nas życiowy kryzys, niewiele osób potrafi powiedzieć sobie: “Dobrze Panie Boże, skoro ma tak być, to pójdę tą a nie inną drogą”. Straciłem sprawność w wieku 16 lat. To nie był moment, kiedy można się otrząsnąć i spojrzeć w przyszłość . Ta siła przyszła z czasem. To było duże wyzwanie, żeby sobie to w głowie poukładać. Zobaczyć w jaki sposób funkcjonuje świat. Zacząć przyjmować od Pana Boga to, co on ma dla mnie, a nie to co ja bym chciał. Chętnie zagrałbym w koszykówką, ale pewnie był inny pomysł na moje życie. Trzeba okazać wdzięczność i pokorę, żeby spróbować postawić na inny sposób funkcjonowania. I odnaleźć, co ma się w sobie i spróbować to w odpowiedni sposób wykorzystać – mówił Piotr Pawłowski w rozmowie z Grzegorzem Nawrockim. Okazją do wywiadu była konferencja w muzeum Polin. Przypominamy ją w całości: Piotr Pawłowski – sylwetka Piotr Pawłowski urodził się w 1966 roku. W 1982 miał wypadek. Skok do wody na główkę pozbawił go sprawności. Złamał kręgosłup. Od tego czasu był sparaliżowany i poruszał się na wózku. Piotr Pawłowski był absolwentem Studiów nad Rodziną Uniwersytetu im. Stefana Kardynała Wyszyńskiego i Podyplomowego Studium Etyki i Filozofii Uniwersytetu Warszawskiego, a także doktorantem Szkoły Nauk Społecznych przy Instytucie Filozofii i Socjologii PAN. Piotr Pawłowski – działalność zawodowa i społeczna Swoją działalność zawodową zogniskował wokół dziennikarstwa. Miał również żyłkę społecznikowską. Był twórcą i prezesem Fundacji Integracja i Stowarzyszenia Przyjaciół Integracji. Pracował na rzecz likwidacji barier utrudniających czy wręcz uniemożliwiających osobom z niepełnosprawnościami pełne korzystanie z życia. Był również mówcą motywacyjnym – swoje wystąpienia kierował do prezesów i przedsiębiorców, dyrektorów oraz pracowników firm i instytucji, ale przede wszystkim do osób, które szukały pozytywnej energii i źródeł inspiracji do nieszablonowego myślenia i kreatywnego działania. Twórca i redaktor naczelny największej w kraju platformy informacyjnej dla środowiska osób z różnymi niepełnosprawnościami, na którą składają się: Magazyn „Integracja”, portal program TV „Misja Integracja”. Piotr Pawłowski wniósł także wielkie zasługi na rzecz aktywizacji zawodowej osób z niepełnosprawnościami. Ponadto był pomysłodawcą programu “Polska bez barier”, w ramach którego powstały liczne konferencje, publikacje, a także wzrosła dostępność architektoniczna wielu polskich miast. Był inicjatorem i pomysłodawcą licznych konkursów i kampanii społecznych, między innymi głośnej, rokrocznie przypominanej kampanii “Płytka wyobraźnia to kalectwo”, ale również kampanii parkingowej “Czy naprawdę chciałbyś być na naszym miejscu?”, kampanii walczącej ze stereotypami i stygmatyzacją osób z niepełnosprawnościami “Dlaczego traktujesz nas inaczej?”, kampanii promującej zatrudnienia osób z niepełnosprawnościami “Nie chcę być strażakiem”. Piotr Pawłowski z sukcesami realizował również wiele projektów edukacyjnych. Piotr Pawłowski był laureatem licznych nagród i odznaczeń Jego działalność na rzecz osób z niepełnosprawnościami była wielokrotnie doceniane przez kapituły rożnych odznaczeń. Otrzymał Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski; Nagrodę im. Andrzeja Bączkowskiego; Nagrodę Totus; Medale: Rzecznika Praw Obywatelskich; Rzecznika Praw Dziecka; Komisji Edukacji Narodowej; Polskiej Akademii Nauk, Medal Kopernika Związku Banków Polskich; Wektor 2015 – Nagroda Pracodawców RP; Tytuł „Społecznika Roku 2015”; jest Honorowym Obywatelem Miasta Gdyni. Źródła: Zapis rozmowy Piotra Pawłowskiego i Grzegorza Nawrockiego podczas V Konferencji Nienieodpowiedzialni “Odpowiedzialność – ciężar czy szansa?” r. Dziękujemy, że przeczytałaś/eś do końca nasz artykuł. Jeżeli Cię zainteresował, to bądź na bieżąco i dołącz do grona obserwujących nasze profile społecznościowe. Obserwuj Facebook, Obserwuj
Antoni Wincenty Pawłowski herbu Jastrzębiec (ur. 1781 w Tęgoborzu na ziemi sądeckiej, zm. 06 kwietnia 1859 w Warszawie) – generał brygady Wojska Polskiego, uczestnik powstania listopadowego, uczestnik wojen napoleońskich [1] .
To żona podjęła akcję reanimacyjną Pawła Pawłowskiego. I była świadkiem tego, jak ratownicy przez długi czas nie mogli zaintubować jej męża w domu, a później w szpitalu. - Prokurator już po moim telefonie podjął działania - powiedziała w rozmowie z WP adwokat rodziny Beata PAP, fot: Bartłomiej ZborowskiO tym, że Piotr Pawłowski, prezes fundacji Integracja, mógł paść ofiarą błędu medycznego, poformowało Radio Zet. Stracił przytomność w domu, został za późno zaintubowany. Dopiero po 85 minutach od przyjazdu karetki udało się udrożnić jego drogi oddechowe. Po badaniach w szpitalu ustalono, że przyczyną śmierci mogło być niedotlenienie mózgu. W rozmowie z Wirtualną Polską adwokat rodziny zmarłego Beata Bosak przyznaje, że żona Pawłowskiego jest wstrząśnięta tym, co się stało, i na razie nie chce rozmawiać z dodała, to małżonka Piotr Pawłowskiego podjęła akcję reanimacyjną. - Ona jest kwalifikowaną pielęgniarką, dlatego to tym bardziej boli - tłumaczy nam zespół pogotowania ratunkowego, jak i SOR miał dopuścić się zaniedbań - Pan Pawłowski właściwą opiekę otrzymał dopiero na OIOM-ie, ale było już za późno - mówi prokuraturyPodkreśla, że zajmuje się zaniedbaniami medycznymi i to pierwszy raz, kiedy prokuratura zareagowała tak szybko, zleciła zabezpieczenie ciała. Wszczęla To robi wrażenie - zawiadomienie o możliwości popełnienia przestępstwa złożyła w poniedziałek około godziny 13. We wtorek żona Piotra Pawłowskiego złożyła też: Cena niepełnosprawności. "Ta sama kwota od 12 lat"Co dalej? Trzeba czekać na wyniki sekcji zwłok, którą przeprowadzono w czwartek oraz zwolnienie z tajemnicy lekarskiej pracowników pogotowia i że Piotr Pawłowski zmarł z niedzieli na poniedziałek. Był działaczem społecznym, walczącym o prawa osób z jakość naszego artykułu:Twoja opinia pozwala nam tworzyć lepsze treści.
. piotr pawłowski syn jerzego pawłowskiego
