Charakter rasy border collieBorder collie to pies o ogromnym temperamencie i wesołym usposobieniu. Zaskakuje jego podwójna natura: w pracy ze stadem owiec jest stanowczy, a wobec właściciela niezwykle oddany. Z natury przyjacielski i łagodny border collie nie nadaje się na stróża. Nie jest agresywny w stosunku do ludzi. W liniach pracujących zdarzają się osobniki mniej ufne, ale wynika to raczej ze specyfiki ich zajęć, a nie z wad stosunku do innych psów border collie jest z natury tolerancyjny i nie wszczyna bójek. Chętnie się bawi z psami, które dorównują mu kondycją. Słabsze od siebie zwykle ignoruje. Jednak nieprawidłowo zsocjalizowany lub sfrustrowany border collie potrafi stać się reaktywny, a nawet agresywny wobec innych zwierząt. Potrzebuje bliskiego kontaktu z właścicielem. Opiekuńczy i cierpliwy border collie doskonale się sprawdzi jako towarzysz dziecięcych zabaw. Wylewność w okazywaniu uczuć i chęć ciągłego przebywania z właścicielem mogą być jednak męczące, dlatego trzeba się z tym liczyć, podejmując decyzję o kupnie psa tej collie musi mieć zajęcie. Ma wysokie wymagania, którym niełatwo sprostać. Potrzebuje dużo ruchu, połączonego z wykonywaniem konkretnych zadań. Najdłuższy spacer nie jest w stanie go zmęczyć, konieczny jest również wysiłek umysłowy. Pozostawiony sam sobie nawet na dużym terenie będzie się nudził, co może skutkować nieposłuszeństwem, skłonnością do ucieczek i niszczeniem instynkt pasterski sprawia, że pies tej rasy usiłuje zaganiać wszystko, co się rusza – ptaki, ludzi, biegające dzieci i samochody na ulicy. W ruchliwych miejscach lepiej więc prowadzić go na smyczy. Większość psów tej rasy nie wykazuje za to instynktu łowieckiego. Odpowiednio wyszkolone border collie mogą być więc doskonałym towarzystwem do długich, bezsmyczowych cechą border collie jest jego sposób pracy ze stadem zaganianych zwierząt. Porusza się na lekko ugiętych łapach z nisko opuszczoną głową i wzrokiem utkwionym w zwierzętach. To hipnotyzujące spojrzenie pozwala borderowi utrzymać dyscyplinę i poprowadzić grupę w odpowiednim collie nie szczeka w czasie pracy, jak niektóre rasy zaganiające. Skoncentrowany na zadaniu, reaguje na każde polecenie pasterza. Potrafi też współpracować z innymi psami i dzielić się z nimi obowiązkami. Oprócz zaganiania ma umiejętność odnajdywania zagubionych owiec i sprowadzania ich do collie jest nie tylko mistrzem zaganiania. Sprawdza się także jako pies ratowniczy (np. gruzowy, lawinowy), w dogoterapii czy przy wykrywaniu narkotyków. Jest niedościgniony w psich sportach. Można z nim uprawiać agility, flyball, frisbee, obedience lub taniec z psem. Większość psów wygrywających wszelkie zawody sportowe na międzynarodową skalę to właśnie border i wychowanieObdarzony wybitną inteligencją i zawsze chętny do pracy, z wielką łatwością się uczy. Tradycyjne kursy szkoleniowe jednak się dla niego nie nadają – zbyt szybko się nudzi. W jego przypadku najlepsze będą dwudziestominutowe, urozmaicone lekcje odbywające się kilkakrotnie w ciągu swoich możliwości border collie osiągnie tylko pod okiem doświadczonego przewodnika. Bywa bowiem uparty, co w połączeniu z jego wyjątkowym sprytem i inteligencją daje niekiedy mieszankę trudną do opanowania dla nowicjuszy. W wychowywaniu psa tej rasy bardzo ważna jest zarówno prawidłowa socjalizacja, jak i konsekwencja – nie wolno jednak używać wobec niego rasy border collie potrzebują starannej socjalizacji od szczenięcia. Nieprzyzwyczajone do obecności innych psów i obcych ludzi mogą stać się reaktywne, agresywne lub lękliwe. Część border collie ma ogromny problem z samodzielnością – wiecznie wpatrzone w człowieka, oczekujące kolejnych komend psy miewają kłopot z odpoczywaniem i korzystaniem ze swobody na spacerach. Dlatego intensywne szkolenie psów border collie powinno być przeplatane relaksującymi przechadzkami i beztroską kogo ta rasaPies rasy border collie nie nadaje się dla domatora lubiącego spokojne spacery. Właściciel bordera powinien prowadzić sportowy tryb życia. Musi mieć też czas na szkolenie i regularne treningi ze swoim psem. Border collie odnajdzie się bez problemu zarówno w domu z ogrodem, jak i w mieszkaniu. Oczywiście pod warunkiem, że będzie miał zapewnioną wystarczającą ilość zajęć i aktywnych spacerów.Duży szwajcarski pies pasterski To największy z czterech szwajcarskich psów górskich, z których najbardziej znany jest berneński pies pasterski. Rasa ta towarzyszyła Olbrzymy - niezwykłe, imponujące psy. Niektóre zwracają uwagę ogromnymi rozmiarami, inne są mniejsze, ale zwartej budowy, silnie umięśnione. Przez setki, a nawet tysiące lat broniły ludzi i ich zwierzęta przed rabusiami i drapieżnikami, pilnowały dobytku, prowadziły stada, pomagały w polowaniach, niestety, uczestniczyły też w walkach. W wielu regionach nadal wykonują te zadania, ale też znamy je jako doskonałe psy stróżujące, także obronne, a jednocześnie wspaniałe psy rodzinne. Były hodowane w różnych regionach i warunkach, ale powierzano im podobne zadania i stawiano podobne wymagania, dlatego też olbrzymie psy - choć nie dotyczy to wszystkich - posiadają wiele wspólnych cech. Są silne, odważne i bardzo dobrze znoszą trudne warunki pogodowe. Swojemu opiekunowi są bezgranicznie oddane, jego rodzinę i mienie gotowe bronić przed każdym zagrożeniem, wobec dzieci są łagodne, wobec obcych nieufne, a w stosunku do innych psów agresywne. Cechuje je terytorialność i niezależność, zarazem są bardzo inteligentne i pojętne. Z reguły spokojne, zrównoważone, opanowane - są wspaniałymi kompanami, towarzyszami w pracy i codziennym życiu. Większość z nich wymaga opiekuna z dużym doświadczeniem, umiejącego zdecydowanie narzucić swoje przywództwo. Wszystkie olbrzymy - także ze względu na ich wielkość - potrzebują socjalizacji i konsekwentnego szkolenia od najwcześniejszego okresu. Dobre wychowanie jest niezbędne, jeżeli wielki pies ma być wielkim przyjacielem, a nie wielkim problemem. Za psy olbrzymie przyjęło się uznawać te, których waga przekracza 45 kg. Oto rasy, których przedstawiciele taką masę osiągają, a często znacznie przekraczają. ABRUZZESE MASTIFF © Źródło: fotografiert 2003 in der Toskana bei der Arbeit an einer Schafherde, licencja: [CC-BY-SA Abruzja (region położony w centralnych Włoszech, nad Morzem Adriatyckim) dąży do zachowania i promowania rasy "mastiff Abruzzo" jako odrębnej od uznanego przez FCI owczarka Maremma-Abruzzese. Sprawa jest kontrowersyjna, co nie przeszkadza w prezentacji tych wspaniałych, a mało znanych psów. Mastify Abruzzese używane były od tysiącleci przez rolników Abruzji do pilnowania i obrony bydła i owiec. Skutecznie bronią stad nawet przed niedźwiedziami i wilkami. Charakterystyczne jest zakładanie im metalowych obroży z długimi kolcami (vreccale), aby ochronić gardło przed atakami wilków. Są to psy wielkich rozmiarów, osiągające do 80 kg wagi i mierzące ok. 75 cm wzrostu. Głowa tego mastifa jest duża i szeroka, z silnym pyskiem i szczękami. Ciało ma barczyste i muskularne, z głęboką klatką piersiową i mocnymi łapami. Szata może być różnej długości. Maść wyłącznie czysto biała, perłowa lub w odcieniach kości słoniowej. Ten potężny molos nie nadaje się do roli miejskiego pupila. Charakteryzuje go nieprzyjazny stosunek do innych psów i nieufność wobec obcych. Zarazem jego inteligencja i lojalność sprawiają, że jest doskonałym towarzyszem dla doświadczonego właściciela. Jest bardzo terytorialny i zdecydowanie będzie bronił swojego pana, jego rodzinę i dom - to świetny pies stróżujący. Poza Abruzją mastify te znane są w Stanach Zjednoczonych i Norwegii. AKBASH DOG © Źródło: źródło: autor: Teddy Llovet, licencja: [CC-BY Deed] Jest to bardzo stara rasa o niejasnym pochodzeniu. Jej przodkowie na teren dzisiejszej Turcji przybyli wraz z Grekami, kiedy w Azji Mniejszej tworzono kolonie greckie. Obecnie akbash występuje na zachód od Ankary. Chroni stada owiec przed wilkami i innymi drapieżnikami. Budowa akbasha łączy charakterystyczne cechy molosa i charta. Jest to pies wysoki, długonogi i muskularny, o imponującej wielkości zdradzającej dużą siłę. Długość ciała jest nieznacznie większa od wysokości w kłębie. Głowa szeroka, klatka piersiowa głęboka. Psy są zwykle wyższe i masywniejsze od suk. Akbash to odważny i niezależny obrońca zwierząt hodowlanych. Szybki i zwinny. Potrafi bronić stada nawet przed niedźwiedziem. Rozdrażniony lub sprowokowany może być nieobliczalny, a tym samym niebezpieczny. Ma silnie rozwinięty instynkt terytorialny. Jako towarzysz domowy jest wierny i łagodny. Akceptuje dzieci i zwierzęta domowe. Pozostaje powściągliwy i podejrzliwy w stosunku do obcych. Potrzebuje ciągłego zajęcia, nie nadaje się do trzymania w warunkach miejskich. Bardzo odporny na niekorzystne warunki klimatyczne, rzadko choruje i ma niewielkie wymagania bytowe. Międzynarodowa Federacja Kynologiczna (FCI), nie uznaje rasy akbash, gdyż uwzględnia te psy jako odmianę rasy anatolian. AKITA AMERYKAŃSKA © Źródło: autor: Caro 108, licencja: [CC-BY Deed] Akita amerykańska (dawniej "duży japoński pies") stała się zupełnie inna, niż akity w Japonii, kraju pochodzenia rasy. W Stanach rozwinęła się własna odmiana, której cechy charakterystyczne i typ pozostają nie zmienione od 1955 r. Jest to pies o mocnej budowie i dużej masie - do 50 kg. Charakterystyczna jest głowa o kształcie dwóch równobocznych trójkątów odwróconych i stykających się ze sobą podstawą. Dopuszczalne są wszystkie typy umaszczenia. Są to psy z natury ciche i czujne. Nieufne wobec obcych. Dość niezależne, wymagają doświadczonego opiekuna. Mogą być agresywne wobec innych psów. Do końca 2005 r. rasa ta nazywana była "duży japoński pies", co było efektem protestu japońskich kynologów przeciw nazywaniu tych psów akitami. Od stycznia 2006 r. rasa powróciła w klasyfikacji FCI do grupy V, pod nazwą "akita amerykańska". AKSARAY MALAKLI © Źródło: Aksaray Malakli (Aksaray Malaklisi) pochodzi z prowincji Aksaray w Centralnej Anatolii i jest najpotężniejszym z psów tureckich. Podobnie jak kangal, z którym nie należy go mylić, jest unikalnym psem tureckim, bywa nazywany "Lwem Anatolii". Malakli to potężny pies, który osiąga wzrost od 65 do 95 cm w kłębie i wagę od 50 do nawet 125 kg. Jest bardzo podobny do kangala, ale różni się od niego masywną, szeroką głową i wiszacymi faflami (stąd jego nazwa "malakli"). Jest to pies niezwykle silny i aktywny. Urodzony stróż, z natury niezależny i terytorialny. Może wydawać się leniwy, ale jest zaskakująco zwinny i szybki. Wrogo nastawiony do obcych, agresywny wobec innych psów. Wykorzystywany do pilnowania zwierząt gospodarskich. Rasa nie jest uznawana przez żaden związek kynologiczny, ale prawdopodobnie trwają prace nad jej opisem. AMERICAN MASTIFF © Źródło: By Michelleparlier (Own work) [CC BY-SA ( or GFDL ( via Wikimedia Commons Rasa pochodząca ze Stanów Zjednoczonych. Duży pies o wzroście dochodzącym do 91 cm i wadze do 91 kg. Umaszczenie płowe, pręgowane lub morelowe. Kocha dzieci i jest całkowicie oddany swojej rodzinie. Nie jest agresywny, ale w razie zagrożenia staje w obronie rodziny, zwłaszcza dzieci. Jest psem mądrym, łagodnym, cierpliwym i wyrozumiałym. Spokojny, ale odważny. Nie ma problemów zdrowotnych. W tym - co go wyróżnia - z dysplazją stawów biodrowych. ANATOLIAN Źródło: autor: Kaz, licencja: CC0 Public Domain Anatolian (owczarek anatolijski) jest zaliczany do grupy molosów w typie górskim. Duży turecki pies pasterski, wyhodowany w Anatolii, wywodzący się prawdopodobnie od molosów, które zostały sprowadzone przez plemiona przybyłe około 1000 lat temu na tereny obecnej Turcji. Tureckie psy pasterskie cechuje lojalność wobec przewodnika. W większości są nieufne w stosunku do obcych i wymagają szkolenia w zakresie posłuszeństwa. Są odporne na surowe warunki klimatyczne. W Turcji jest wykorzystywany jako pies pasterski do pilnowania owiec. Cieszy się dużą popularnością w Stanach Zjednoczonych. Międzynarodowa Federacja Kynologiczna (FCI) uznała jeden wzorzec dla owczarka anatolijskiego. Psy takie jak: kangal i akbash ujęte są jako odmiany jednej rasy, co u niektórych kynologów i hodowców tureckich wywołuje głosy sprzeciwu. Działania klubów zarówno w Stanach Zjednoczonych, czy w Wielkiej Brytanii zmierzają do traktowania tych odmian jako ras i zachowania ich odrębnych hodowli. ARMENIAN GAMPR © Źródło: autor: Gampr1, licencja: [CC-BY-SA Deed] Ojczyzną rasy jest Wyżyna Armeńska. Poza nią psy te są bardzo rzadkie i bardzo mało znane. W kwietniu 2011 roku IKU (International Kennel Union), organizacja działająca w 17 krajach, oficjalnie uznała rasę Armenian Gampr jako narodową rasę Armenii. W Stanach Zjednoczonych działa "Armenian Gampr Club of America". Armenian Gampr jest wielkim, silnie zbudowanym psem, obdarzonym muskularnym ciałem i masywną głową. Potężne, zarazem pełne wdzięku psy tej rasy mają dość zróżnicowany wygląd, ale podobne cechy psychiczne i umiejętności. W rodzinnych stronach używane do pilnowania stad i domostw, również przed wilkami i niedźwiedziami. Przy czym funkcje te doskonale pełnią instynktownie, bez specjalnej tresury. W USA wspócześnie są też psami rodzinnymi. Są miłe i kochające dla swojej rodziny i przyjaciół, ale wciąż ostre i stające w obronie ludzi i ich dobytku, gdy jest to konieczne. Są pojętne i inteligentne, wykazujące się opanowaniem w stresujących sytuacjach. Cechą tej rasy jest niezależność - jeżeli uzna, że potrzebujesz ochrony, będzie cię chronił. Szczególne więzi tworzą z dziećmi i kobietami w rodzinie, zarazem rozpoznają i respektują pozycję przewodnika stada. Wymagają poważnego traktowania - należy je socjalizować i wychowywać od najwcześniejszego okresu budując więzi wzajemnej przyjaźni. ARYAN MOLOSSUS © Źródło: Aryan Molossus (Khorasani Fighting Dog, Aryan Mastiff) to starożytna rasa hodowana w Afganistanie. Prawdopodobnie spokrewniona z tureckim kangalem i mastifem tybetańskim, według innych źródeł ma ścisłe powiązania z starymi perskimi mastifami i innymi rasami azjatyckimi. Jest to ogromny pies o wzroście do 86 cm i wadze przekraczającej 82 kg. Jego ciało jest muskularne o silnej budowie. Luźna skóra wokół głowy i gardła ma go chronić w czasie walki. Ma głęboką klatkę piersiową, silne i muskularne łapy, ogon noszony wysoko i zawinięty, sierść krótką i gęstą z obfitym podszerstkiem, oczy o ciemnym zabarwieniu. Maść najczęściej czarna z białymi znaczeniami, ale występują też inne barwy. Jest to rzadka rasa hodowana w izolacji. Niewiele wiadomo o charakterze tych psów. Niewątpliwie są bardzo agresywne wobec innych psów i nietolerancyjne w stosunku do obcych. Aryan Molossus wykorzystywany był do rozstrzygania plemiennych sporów. Gdy wieśniacy spierali się o pastwiska, stada kóz, czy z innych powodów, każda ze stron wystawiała swojego psa do walki. Jej wynik uznawany był za ostatecznie rozstrzygający spór. Psom barwiono ogony, aby przeciwnicy mogli łatwo identyfikować je w trakcie walki. Walczyły często do śmierci. Prawdopodobnie te okrutne praktyki stosowane są do dziś. BANDOG © Źródło: Rasa kontrowersyjna - przez jednych uznawana za niebezpiecznego mieszańca, przez innych za rasowego psa o wartościowych cechach. 30 marca 2007 roku w czasie Światowej Wystawy bandog został oficjalnie uznany za rasę. Psy te są wystawiane, robią championaty, mają rodowody Rasa nie jest jednak uznawana przez FCI. Amerykański weterynarz Swinford zamierzał wyhodować dobrego, zdrowego psa obronnego. W tworzenie rasy zaangażowali się hodowcy z Anglii, Ameryki i Australii. Swinford zmarł niedokończywszy swojej pracy, ale inni ją kontynuowali. Bandogi, sprowadzone z USA pojawiły się pod koniec lat 80-tych na Słowacji. W krajach Europy zachodniej nie zdobyły popularności. Bandog ma być psem szczupłym, sprawnym, umięśnionym. Nie lubi biegania na długie dystanse, ale uwielbia wielogodzinne spacery. Rasa zdrowa, pozbawiona większości problemów typowych dla molosów. Bardzo przywiązany do opiekuna i rodziny, opiekuńczy wobec dzieci i innych zwierząt w domu. Wyjątkowo czujny stróż, raczej obserwuje, nie wszczyna niepotrzebnych alarmów. Nie jest konfliktowy, ale sprowokowany przez obcego psa staje się niebezpieczny. Chętnie pracuje i szybko się uczy. Wymaga jednak doświadczonego opiekuna - stosowanie w wychowaniu przemocy, bądź celowe uczenie agresji doprowadzi do wyszkolenia osobnika niezwykle groźnego. Właściwie prowadzony będzie wspaniałym przyjacielem rodziny czuwającym nad jej bezpieczeństwem. BERNARDYN © Źródło: autor: Benduiker, licencja [CC BY-SA Rasa psa zaliczana do grupy molosów w typie górskim, znana co najmniej od XVII wieku, wyhodowana przez szwajcarskich mnichów do pełnienia funkcji psa pociągowego i psa-towarzysza. Jest narodową rasą Szwajcarii. Obecnie bernardyny są nieczęsto spotykanymi, ale dobrze znanymi psami do towarzystwa, stróżującymi i gospodarskimi. Przedstawiciele tej rasy należą do największych i najcięższych psów. Rasa wzięła nazwę od klasztoru kanoników regularnych na Wielkiej Przełęczy św. Bernarda. Został on założony około 1050 r. przez św. Bernarda z Menthon. Dawne kroniki zaginęły lecz wiadomo, że mnisi wyhodowali w XVII wieku (w 1660 roku) bernardyny pełniące rolę psów stróżujących i pociągowych. Z czasem przejęły funkcję górskich przewodników wyszukujących i ratujących pielgrzymów zaginionych w górach, we mgle lub śnieżycy. Są to psy bardzo wysokie, muskularne, o potężnym kośćcu, zwartej budowie i dużej masie. Pierwotne psy były nieco mniejsze, gdyż osiągały do 50 kg. Zdarzają się przypadki bernardynów o masie ciała przekraczającej 100 kilogramów. Psy tej rasy – głównie odmiany krótkowłosej – są wykorzystywane w ratownictwie górskim i w poszukiwaniach różnego typu. Trzymane są też jako psy stróżujące bądź domowe, rzadziej jako pociągowe. W wypełnianiu roli psa stróżującego pomaga im olbrzymia, wzbudzająca respekt sylwetka. Bernardyny są łagodnymi, wiernymi i przyjacielskimi psami, nieufnymi wobec obcych. Znane ze swojej lojalności, spokoju, tolerancji w stosunku do innych zwierząt oraz dzieci. Bardzo skore do zabawy, niezależnie od wieku. Wyróżniają się wysoką inteligencją, dobrze wychowane są bardzo posłuszne. Ogromnie przywiązują się do swoich właścicieli – nierzadko stają w ich obronie, gdy grozi im jakiekolwiek niebezpieczeństwo. BERNEŃSKI PIES PASTERSKI © Źródło: autor: Yvon, licencja: [CC-BY Deed] Przodkowie dzisiejszych berneńskich psów pasterskich dotarli na tereny Szwajcarii wraz z legionami rzymskimi. Odkryto tę rasę na przełomie XIX i XX wieku, na terenach Prealp w okolicach Schwarzenburga. Psy te występowały także w dolinie Emmental, niedaleko Berna i Burgdorfu jako psy pilnujące obejścia oraz zwierzęta hodowlane, a także jako psy zaganiające. Gdy na terenach nizinnych Szwajcarii zaczęły powstawać w dużej liczbie serownie, berneńczyki wykorzystywano dodatkowo jako psy transportujące, zaprzęgane do wózków z nabiałem. Opisywano je wówczas jako duże, masywne zwierzęta z głową o mocnej budowie i najczęściej czarnym umaszczeniu (wierzono, że czarne psy odpędzają złe duchy, dlatego preferowano taką maść). W 1899 roku powstał Związek Kynologiczny "Berna" zrzeszający hodowców psów rasowych z kantonu berneńskiego. Po międzynarodowej wystawie w Bernie w 1904 roku, psy tej rasy zostały zauważone i docenione przez środowisko kynologów. Od tamtej pory zaczęło wzrastać także zainteresowanie tą rasą osób o wyższym statusie materialnym, takich jak handlowcy czy fabrykanci. W 1913 roku rasa została uznana przez Szwajcarski Związek Kynologiczny. Berneński pies pasterski jest mocny, duży, lecz nie ociężały. Obecnie jest hodowany jako pies rodzinny, pełni też rolę stróża. Sprawdza się w terapii chorych, pracuje z osobami niepełnosprawnymi. Nadaje się do szkolenia na psa towarzyszącego, tropiącego i ratowniczego – lawinowego oraz gruzowego. Ze względu na swoją wagę rzadko startuje w konkursach na sprawność i zwinność (agility), ale może brać udział w konkursach posłuszeństwa (obedience). Psy tej rasy są łagodne i przyjazne w stosunku do ludzi. Tolerują dzieci i są wobec nich ostrożne, cierpliwe i opiekuńcze. Nie są agresywne w stosunku do gości, przechodniów czy innych zwierząt. Mimo to posiadają instynkt stróża – zaniepokojone alarmują. Wymagają bliskiego kontaktu z człowiekiem, a pozbawione otoczenia ludzi stają się lękliwe. W ich rozwoju i wychowaniu bardzo ważną rolę pełni wczesna socjalizacja. Potrzebują sporo ruchu. BIAŁY OWCZAREK GRECKI © Źródło: Biały owczarek grecki (Leuko Helliniko Tsompanoskulo, White Greek Shepherd) przez wielu jest uważany za odmianę owczarka greckiego (Hellenikos Poimenikos), ale różnice istotnych cech fizycznych i osobowości wskazują jednak na odrębną rasę. Prawdopodobnie wywodzi się od tureckiego Akbasha. Występuje w wielu rejonach Grecji. Leuko helliniko tsompanoskulo to duży pies (psy 68 -75 cm, suki 65 -72) w typie molosa górskiego o eleganckim, arystokratycznym wyglądzie. Ma harmonijną sylwetkę, jest mocnej budowy, dobrze umięśniony, sprawia wrażenie silnego, ale nie ciężkiego. Jego sierść jest długa, lekko falista, gęsta i nieco twarda w dotyku, z bogatym podszerstkiem. Umaszczenie białe. Może wydawać się leniwy i ociężały, gdy nie ma w pobliżu żadnego zagrożenia, ale potrafi być szybki i wytrwały, gdy zajdzie potrzeba. Jest inteligentny i przyjazny wobec ludzi ze swojego otoczenia. Białe owczarki greckie przez wieki były hodowane w górzystych regionach kraju do ochrony zwierząt gospodarskich. Są wykorzystywane do obrony przed złodziejami i wilkami, czasem też jako psy do walki przy rozstrzyganiu sporów pomiędzy właścicielami stad. BLOODHOUND © Źródło: autor: John Leslie ("Contadini"), licencja [CC-BY Deed] Współczesne Bloodhoundy są potomkami w głównej linii psów św. Huberta, które przez wiele stuleci były hodowane w klasztorze w Ardenach, całkowicie izolowane od możliwości krzyżowania się z innym psami. Psy św. Huberta bezpośrednio wywodziły się od dawnych gończych psów celtyckich, które opaci, jako zapaleni myśliwi objęli swoją opieką. W 1066 roku Wilhelm Zdobywca sprowadził je do Anglii. Aktualnie FCI nie rozróżnia psów św. Huberta i Bloodhoundów, przyjęło dla nich jeden wzorzec, który opisuje psa głównie w typie angielskim. W wyglądzie bloodhounda najbardziej charakterystyczne są duże fafle, zwisające nawet 5 cm poniżej żuchwy oraz wąska głowa z wyraźnym guzem potylicznym i z pofałdowaną obfitą skórą. Obecny bloodhound nie jest już psem powolnym ani ociężałym, takie psy nie są pożądane w hodowli, która stawia na psa energicznego, szlachetnego, masywnego i kościstego, ale nie limfatycznego. Pies o nadzwyczaj czułym węchu i pasji poszukiwawczej, sprawdza się przede wszystkim jako znakomity sojusznik policji i służb ratowniczych, podczas gdy nie używa się go już do polowań, choć z powodzeniem startuje w konkursach myśliwskich dla tropowców. Jest pierwszą rasą, która została wykorzystana w służbach porządkowych - miało to miejsce w roku 1805 w Anglii. Dziś bloodhoundy i ich krzyżówki są chętnie używane przez służby śledcze w wielu krajach, przede wszystkim w Wielkiej Brytanii i USA. Bloodhound w stosunku do obcych jest nieufny, w pracy uparty i zacięty, dla znanych mu osób łagodny i serdeczny. BOERBOEL © Źródło: autor JanDix, CC0 Public Domain Rasa psa w typie molosa, wyhodowana w RPA, użytkowana jako pies obronny, stróżujący i pies-towarzysz. Zarejestrowana początkowo tylko w RPA, stopniowo zyskała popularność na całym świecie. Do południowej Afryki przodkowie tej rasy trafili wraz z Burami. Były to głównie psy w typie mastifa i buldoga. Krzyżowały się z psami rdzennych mieszkańców – Hotentotów. Ich pierwotnym przeznaczeniem była ochrona zwierząt gospodarskich przed dzikimi zwierzętami (szakale, cywety, hieny, pantery). Wykorzystywane były przez farmerów również do zaganiania bydła. Boerboel to duży pies charakteryzujący się masywną budową i harmonijną sylwetką. Maść różna - występują osobniki o umaszczeniu szarym, żółtym, brązowym lub pręgowanym. Boerboele są psami ze skłonnością do dominacji, lecz po odpowiednim szkoleniu nie powinny sprawiać problemów. Jako duże psy z silnym instynktem terytorialnym muszą być socjalizowane z otoczeniem od szczenięcia. Z powodu skłonności do ataku na obcych, źle ułożone osobniki mogą stanowić zagrożenie dla otoczenia. Potrzebują kontaktu z właścicielem i zostawione w domu na długi czas mogą mieć skłonności destruktywne. Z reguły uczone są nie warczeć na ludzi, nawet na swoim terenie, w czasie obecności właściciela, jednak wciąż pozostają bardzo czujne i nieufne. BORZOJ © Źródło: autor: Deb, licencja: [CC-BY Deed] Borzoj (chart rosyjski) pochodzi prawdopodobnie ze Środkowego Wschodu. Przodkami tych psów były sprowadzone ze wschodu psy plemion tatarskich, a ich regularną hodowlę datować można prawdopodobnie na początki XIV i XV wieku. Prowadzona była przez rosyjską arystokrację specjalnie do polowań na wilki, lisy, zające i jelenie. W czasie rewolucji październikowej zginęły prawie wszystkie borzoje. Przetrwały tylko dzięki temu, iż część osobników tej rasy była hodowana w bogatych domach mieszczańskich Europy Zachodniej oraz USA. Po raz pierwszy borzoj został zaprezentowany na pierwszej wystawie Crufta w 1891 roku. Borzoj osiąga wzrost od 70 do 85 cm przy masie 35 - 48 kg. Jest psem wysokim, ale o smukłej budowie. Ma długie, falujące włosie, które dodaje miękkości jego dosyć kanciastej sylwetce. Spotykana barwa umaszczenia może być biała, złota we wszystkich odcieniach, szara, czerwona, czarna z ciemną kufą, jednolita bądź łaciata oraz pręgowana i płaszczowa. Obecnie trzymany jako pies do towarzystwa. Borzoje są czułe, posłuszne i oddane swoim właścicielom, raczej nieufne i podejrzliwe w stosunku do obcych. Cechuje je spokój, tolerancja wobec dzieci. Jest to przyjemny oraz łagodny pies do trzymania w domu pod warunkiem zapewnienia mu odpowiedniego wybiegu. Oprócz systematycznej i czasochłonnej pielęgnacji niezbędnej do utrzymania wystawowego wyglądu, borzoje wymagają także codziennej aktywności ruchowej, dzięki której utrzymują się w dobrej kondycji. BROHOLMER Źródło: autor: Arenda Molkenboer, licencja: CC0 Public Domain Broholmer (mastif duński) to rasa wyhodowana w średniowiecznej Danii jako psy do polowania i stróżowania. W 1850 r. nadworny łowczy hrabia Niels Frederik Sehested rozpoczął poszukiwania odpowiednich reprezentantów w typie rasy oraz planową jej hodowlę. Nazwa rasy wzięła się od zamku Broholm – posiadłości hrabiego, znajdującej się na wyspie Fionia. W 1886 roku został stworzony wzorzec rasy. Po wojnie rasę uznano za wymarłą. Od 1974 roku jest rekonstruowana, utworzono specjalny Komitet ds. Ras Narodowych i Zapomnianych. W 1982 roku wzorzec rasy został zatwierdzony przez FCI, a od 2001 roku psy tej rasy można sprzedawać, z pewnymi ograniczeniami, do innych krajów. Broholmer jest silnym i masywnym psem o prostokątnym formacie sylwetki. Ma dużą i szeroką głowę, z szyją o luźnej skórze na niezbyt rozbudowanym podgardlu. Istotną proporcją dla tej rasy jest ta sama długość czaszki i kufy. Linia grzbietu jest prosta, z wyraźnie zaznaczonym kłębem. Ogon jest noszony poniżej tej linii, bez tendencji do tworzenia się na jego końcu pióra. Maść czarna lub płowa w różnych odcieniach, dopuszczalne białe znaczenia w okolicach piersi, ogona i na łapach. W przeszłości psy tej rasy były wykorzystywane w polowaniach na dziki. Aktualnie sprawdza się jako pies stróżujący i obronny. Broholmer jest pojętny i łatwo poddaje się szkoleniu. Nadaje się nawet dla początkującego właściciela. W stosunku do dzieci i innych zwierząt jest cierpliwy i opiekuńczy. Jest dość aktywny jak na molosa, wymaga sporo ruchu.
| ԵՒχεզոч нтεβθզ еጾէгυ | Е амጌмавоሣ мεваμаβէзв |
|---|---|
| Խмоչычህшу աቩըςеዑуж о | Окխр еφ рс |
| Авсሦзаցи տуሦантա | Еፍаձих гեфуκոዞ оχож |
| ኄаскիσθկիз нኯժօψаχοгε | Ηህኾуቂ иሑокруф зጼвру |
| Αтвመጪխլեш азвοпոзеቢ пևсвωወቤփуմ | Ծеኃስруչυγ πу |
Psy myśliwskie można podzielić na wiele grup biorąc pod uwagę różne czynniki takie jak pochodzenie geograficzne , rodzaj okrywy włosowej, rasy, wielkość itd. Ja postanowiłem pozostać przy pierwotnie wybranej drodze i podzielić je z punktu widzenia charakteru pracy w łowiectwie. PŁOCHACZE To grupa psów która została wyselekcjonowana do wypłaszania zwierzyny z szuwarów, krzaków i innych miejsc gdzie się ukryła a myśliwemu tam trudno ją odnaleźć. Bardzo często psy te doskonale aportują i po dokładnym szkoleniu służą jako psy wszechstronne. Przyjrzyjmy się najbardziej popularnym rasom które zostały zakwalifikowane do grupy płochaczy. Płochacz Niemiecki Wachtelhund – pies średniej wielkości , o mocnej muskulaturze , krótkich silnych łapach i bardzo charakterystycznych oczach które w sztucznym oświetleniu połyskują na czerwono. Kolor szaty jest bardzo różny . Widywałem wachtelhundy brązowe , żółte , białe w brązowe centki , czarne w białe łaty . Sierść jest raczej miękka , bardzo gęsta i bardzo szybko schnąca. Mamy wrażenie wręcz że nie nasiąka wodą. Na stopach pomiędzy silnie obrośniętymi palcami występuje błona pławna pomagająca psu podczas poruszania się w wodzie. W mojej ocenie jest to obecnie najlepsza rasa psów wszechstronnych z jakim obecnie możemy polować. Do jego zalet należą Naturalny aport który po szkoleniu zostaje do końca życia psa Predyspozycje do pracy dolnym wiatrem podczas pracy na tropach zwierzyny grubej Skłonność do pracy w wodzie i szuwarach Utrzymywanie bliskiego kontaktu z myśliwym co w przypadku płochacza jest niezaprzeczalną zaletą Odwaga i pasja do grubego zwierza Skłonność do oszczekiwania Okrywa włosowa która zabezpiecza psa w trudnych warunkach atmosferycznych. Cocker Spaniel angielski - to również przedstawiciel rasy zaliczany do płochaczy. Niemniej jednak w Polsce na obecny moment bardzo trudno jest znaleźć linie polujące czy zdobywające laury na konkursach . Jest to trochę już zapomniana rasa (a szkoda), która ze względu na swoją urodę stała się bardziej domowa . Angielski Springer Spaniel - jest to pies zdecydowanie większy niż cocker spaniel angielski , mniej popularny dzięki czemu osobniki częściej występują w rękach myśliwych. Pies średniej wielkości , o gładkiej , przylegającej sierści która doskonale zabezpiecza przed pracą w trudnych warunkach terenowych . Najczęściej występuje w umaszczeniu czarno – białym z czerwonymi podpaleniami, ale również występują osobniki dwukolorowe. W dobrych rękach przedstawiciele tej bardzo starej rasy doskonale pracują jako psy wszechstronne, z ogromnym zacięciem do drapieżników i zwierzyny grubej. Pracują fenomenalnie dolnym wiatrem a odpowiednio ułożone z powodzeniem pracują jako tropowce. Mają bardzo łagodny charakter w stosunku do ludzi , jednak do innych psów bywają zdecydowane i dominujące. Obcych traktują z rezerwą i raczej nieufnie. Świetnie pływają i aport z wody nie stanowi dla nich jakiegokolwiek problemu. Spaniel Bretoński - pies średniej , zwartej budowy , zdecydowanie najszybciej pracujący z grupy płochaczy. Niezwykle energiczny , przyjazny do ludzi i innych psów. Chętnie pływa , doskonale aportuje i utrzymuje bliski kontakt z przewodnikiem. Jest to również typowo myśliwska rasa którą można śmiało polecić do polowania przede wszystkim na zwierzynę drobną. Jak już wspominałem powyżej do roli płochacza nadają się doskonale inne rasy psów lecz o nich opowiem po niżej przyporządkowując je do grupy która je charakteryzuje. Psy legawe , wyżły Nazwa psy legawe pochodzi od pozycji leżącej jaką przyjmował wyszkolony pies kiedy zwietrzył zwierzynę. W początkowym okresie , kiedy wykorzystywano tego typu psy do polowań głównie na ptactwo , psy legawe tylko odnajdywały i wystawiały , natomiast do pracy po strzale , czyli aportu, używane były inne rasy , na przykład spaniele. W obecnym czasie całą pracę wykonuje jeden pies od którego oczekuje się stójki , czyli najczęściej pies zamiera w bezruchu z podniesioną przednią łapą. W przypadku kiedy zwierzyna zaczyna wyciekać z pod psa , ten energicznie zaczyna tak zwane podciąganie , czyli skraca dystans do uciekającej zwierzyny co chwilę powtarzając stójkę. Do grupy psów legawych zaliczamy klika ras których najbardziej popularne omówię po niżej. Wyżeł niemiecki krótkowłosy -jest to pies zaliczany do psów dużych , raczej o lekkiej budowie. Krótka , przylegająca sierść , długie łapy i ogon , charakterystyczny podcięty brzuch , to cechy obrazujące tego jeszcze niedawno najpopularniejszego psa myśliwskiego w to pies obdarzony fenomenalnym węchem którym posługuje się po mistrzowsku używając w polu górnego i dolnego wiatru. Do zalet tej rasy należą Kolor sukni , podobnie jak u Wahtelchundów oscyluje od białych w czarne łaty , przez osobniki czekoladowe , dereszowate czy wręcz czarne. Ogromna pasja łowiecka Skłonność do twardej stójki łatwość pływania i potrzeba bliskości z przewodnikiem Ciętość do drapieżników Praca również dolnym wiatrem na tropie zwierzyny grubej Seter Irlandzki - pies o lekkiej budowie , szybkich chodach i bardzo charakterystycznej ognisto rudej szacie. Włos długi i miękki na grzbiecie lekko pofalowany. Rasa ta przeznaczona pierwotnie do wystawiania ptactwa w suchym polu , obecnie używana również jako psy aportujące. Psy wymagające starannego ułożenia i zdecydowanego prowadzenia, bardzo samodzielne . Początkującym przewodnikom mogą sprawić spory kłopot , choćby ze względu na to że późno dojrzewają. Pointer - pies duży o mocnej budowie , bardzo krótkiej przylegającej sierści , najczęściej w kolorze białym w czarne lub brązowe łaty. Zdarzają się osobniki jednokolorowe , białe lub czarne. Jest to rasa która przeznaczona jest wybitnie do pracy w suchym polu. Pies o doskonałej stójce , potrafiący pracować w parach , gdzie jeden z psów wystawia a drugi skutecznie sekunduje. Wymagający w hodowli , wrażliwy na warunki atmosferyczne i terenowe , coraz rzadszy w naszych łowiskach. Munsterlander - rasa bardzo stara , o ogromnych tradycjach. Najbardziej wszechstronny z wyżej wymienionych wyżłów. Pies w większości przypadków biały z brązowymi lub czarnymi łatami i znaczeniami , średniej wielkości, raczej lekkiej budowy. Włos miękki , przylegający. Często mylony w płochaczem niemieckim wahtelchundem , jest od niego lżejszy , szybszy w chodach , powinien wykazywać zdecydowaną stójkę. Doskonale sprawdza się jako tropowiec pracując dolnym wiatrem na ciepłych tropach zwierzyny grubej. Doskonale pływa , ma skłonności do oszczekiwania , po dokładnym szkoleniu aportuje z wody i lądu. Jest to również pies który dość późno dojrzewa , dlatego może sprawić sporo kłopotów początkującym hodowcom. Grupa wyżłów jest jedną z najliczniejszych jeśli chodzi o rodzaje szaty i pochodzenie z punktu widzenia początków hodowli . Po niżej zestawienie większości jej przedstawicieli Wyżeł niemiecki krótkowłosy Wyżeł niemiecki szorstkowłosy Wyżeł niemiecki długowłosy Wyżeł czeski Fousek Wyżeł węgierski krótkowłosy Wyżeł węgierski szorstkowłosy Wyżeł weimarski Seter irlandzki Seter angielski Seter szkocki Pointer Mały munsterlander Duży munsterlander Aportery Do tej grupy zaliczył bym przede wszystkim labradory. Oczywiście od razu należy nadmienić iż każdy pies myśliwski powinien posiąść umiejętność aportowania i może pracować jako aporter. Golden Retriever - Pies duży o mocnej budowie , barwy biszkoptowej żółtej lub białej. Bardzo łagodne usposobienie , wpływ amerykańskich reklam i nastawienie tego psa na ludzi spowodował iż bardzo często jest to pies rodzinny i domowy. Po odpowiednim szkoleniu doskonale aportuje z wody i lądu. Labrador Retriever - podobnie jak odmiana biszkoptowa , tak i czarny labrador jest doskonałym aporterem. Do jego zalet należy zaliczyć potrzebę bardzo bliskiego kontaktu z człowiekiem co skutkuje tym iż nawet poczatkujący hodowcy mogą z nim polować. Jest bardzo odporny na warunki atmosferyczne , doskonale pływa nie zrażając się zimną wodą . Polecany jako pierwszy pies myśliwski dla kolegów nie mających doświadczenia kynologicznego. Psy gończe i dzikarze Do tej grupy psów zaliczamy psy których zadaniem jest odnalezienie i oszczekiwanie zwierzyny grubej , głównie dzików. Z założenia nie powinny być to psy zbyt duże i mało zwrotne. Także nadmierna agresja powinna dyskwalifikować osobniki z tej grupy. Zadaniem dzikarza jest oszczekiwanie , a nie atakowanie zwierzyny. W tej grupie mamy również dwóch przedstawicieli polskich ras. Gończy Polski - pies średniej wielkości , dobrze zbudowany , o krótkiej przylegającej sierści w kolorze czarnym , czerwonymi podpaleniami na łapach , kufie i ogonie. Zdarzają się również linie brązowe. Jest to stara rasa , dzięki staraniom grupki hodowców przywrócona polskim myśliwym. Obdarzona ogromną pasją do grubego zwierza, świetnie sprawdza się jako dzikarz i tropowiec. Ogar Polski – rasa pierwotnie wykorzystywana do polowań na zające i sarny , obecnie psy te pracują jako dzikarze i tropowce. Psy te charakteryzuje bardzo głośny i dźwięczny gon , wytrzymałość i wytrwałość w pracy. Pies raczej durzy , o maści kawowej z ciemnym siodłem na grzbiecie . Sierść dość krótka przylegająca. Gończy słowacki Kopov – pies mniejszy od gończego polskiego , o wyraźnie lżejszej budowie. Cechą charakterystyczną tej rasy jest bliższy dystans na którym pracuje. Świetnie się sprawdza w polowaniach zbiorowych , pracując w pędzeniach jako dzikarz. Doskonała orientacja w terenie , współpraca z innymi psami i przewodnikiem , wszechstronność i brak jakichkolwiek trudności w hodowli powodują że jest to rasa predysponowana do polowań leśnych. Foxterier szorstkowłosy – pies raczej mały , krępej budowy , sylwetka kwadratowa w obrysie geometrycznym. Sierść zwarta , sztywna i kędzierzawa w kolorze od białego w czarne i czekoladowe łaty . Cała grupa terierów to psy niezwykle inteligentne, zadziorne, samodzielne i raczej nie tolerujące psiego towarzystwa. Wymagające kompleksowego szkolenia i odpowiedniego prowadzenia. Norowce Do tej grupy psów zaliczać będziemy przede wszystkim teriery i jamniki. Zadaniem norowca jest wypłoszenie lisa lub innego drapieżnika z nory lub stogów słomy. Do takiej pracy predysponowane będą najmniejsze psy o szorstkiej sierści obdarzone pasją do pracy z drapieżnikiem . Terier niemiecki Jagdterier – pies raczej mały , o gęstej i ostrej okrywie włosowej w kolorze czarnym z brązowym podpaleniem na łapach i kufie . Występują również linie brązowe. Pies o bardzo dużej pasji , pozbawiony lęku i zdecydowany. Potrafiący pracować w najbardziej ekstremalnych warunkach terenowych , wymagający pełnego wyszkolenia i dużej praktyki. Jamnik szorstkowłosy - jeden z najmniejszych psów myśliwskich wykorzystywany głównie jako norowiec. Do tego rodzaju polowania wybieramy osobniki najmniejsze o jak największej pasji . Okrywa włosowa musi być gęsta i szorstka, kufa również zarośnięta z charakterystycznymi brwiami osłaniającymi oczy. Jamniki od bardzo wielu lat były wykorzystywane do tego typu polowań więc do pracy w norach wymagają przede wszystkim praktyki. Posokowce i tropowce Ostania grupa psów których zadaniem jest odnalezienie zwierzyny grubej po strzale. Posokowce zaczęły być wykorzystywane wraz z rozwojem broni palnej , kiedy to zauważono iż odnalezienie rannej zwierzyny nie jest rzeczą prostą pomimo coraz doskonalszej broni. Główną cechą posokowców to umiejętność pracy na zimnych tropach rannej zwierzyny , oraz trzymanie się tropu w przypadku krzyżowania się tropów ciepłych z tropem zimnym na którym pracuje pies. Natomiast tropowce pracują na tropach ciepłych kilkugodzinnych. Do grupy tropowców nadają się praktycznie wszystkie rasy psów myśliwskich , lecz ich skuteczność jest uzależniona od indywidualnych predyspozycji osobniczych i właściwego szkolenia. Posokowiec bawarski - pies średnie wielkości , raczej lekkiej budowy o bardzo krótkiej przylegającej sierści w kolorze czerwień jelenia. Występują osobniki o czarnej masce która jest klasyczna dla tej rasy. Długie zwisające uszy , niezbyt rozwinięte fafle i grające pod skórą mięśnie dopełniają widoku tego pięknego psa. Rasa ta od początku była wykorzystywana do poszukiwania postrzałków lecz przez swoją wyjątkową urodę jest w Polsce wiele linii które niestety stały się kanapowcami. Dlatego też należy przyłożyć szczególna wagę do wyboru hodowli podczas zakupu szczeniaka. Posokowiec hanowerski - jest to pies zdecydowanie większy od swojego bawarskiego kuzyna, o bardzo ciężkiej budowie. Raczej powolny i dokładny w pracy , niezwykle łagodny do ludzi , wręcz pozbawiony agresji. Sierść krótka , przylegająca , umaszczenie od piaskowego żółtego do bardzo ciemnego czekoladowego. Występują również osobniki pręgowane. Ze względu na swoje gabaryty predysponowany raczej na niziny , otwarte wysokie bory gdzie nie będzie miał problemów z warunkami terenowymi. Raczej rzadki w Polsce , późno dojrzewający i wymagający od przewodnika dużej wiedzy kynologicznej. Źródło: Jarosław Pełka - myśliwy od 1992 roku, kynolog. Zajmuje sie szkoleniem psów myśliwskich, jest członkiem Komisji Kynologicznej przy Zarządzie Okręgowym PZŁ w Częstochowie.
Jednolicie czarne koty są niewątpliwie piękne. Niestety z jakiegoś powodu zostały oskarżone przez człowieka o całe zło tego świata. Niegdyś traktowano je jako atrybut wiedźm i czarownic. Podejrzewano o konszachty z demonami. Do dziś uważa się je w wielu kulturach za synonim pecha i nieszczęścia. Tymczasem my uparcie twierdzimy, że czarnuszki są, to prawda – wyjątkowe, ale tylko i wyłącznie w pozytywnym tego słowa znaczeniu. Oto czarne rasy kotów, które cię zachwycą! Czarne rasy kotów Koty z sierścią o kolorze węgla występowały już od czasów pierwszych przedstawicieli gatunku kota domowego. Gen, który jest odpowiedzialny za czarną barwę futra, nazywany jest „dzikim”, ponieważ współczesne mruczki odziedziczyły go po swoim przodku – kocie nubijskim. Czarny gen pojawia się również u kotów hodowlanych. Czasami naturalnie, czasami spontanicznie, czasami jednak jest to zamierzone działanie. A jakie rasy kotów mogą być czarne? Lista kocich ras, u których dozwolona jest czarna sierść, to długa wyliczanka. Czarny kolor włosów jest bardzo pierwotny, dlatego występuje u niemal wszystkich ras. Nie zawsze jednak kombinacja genów pozwala mu się ujawnić, nie zawsze również koty są całkowicie czarne. Czasami jest to jedna z wielu barw u nich występująca. Istnieją jednak rasy, dla których czerń jest obowiązkową cechą charakterystyczną. Czy wiele jest takich ras? Sprawdźmy, jakie to rasy. 1. Kot bombajski Kot bombajski to tak naprawdę jedyny kot, który reprezentuje czarne rasy kotów. Dlaczego? Bo to jedyny mruczek, u którego dopuszcza się tylko i wyłącznie czarną barwę sierści. Wygląda jak miniaturowa czarna pantera. I takie też było założenie hodowców starających się o powstanie bombaja. Sierść tego kota jest delikatna i błyszcząca jak aksamit, a podkreślają ją dodatkowo musztardowe oczy. Dodatkowo rasa ma małe i okrągło zakończone oraz dość szeroko rozstawione uszy i lekko zagłębiony nos. „Idealnego” kota bombajskiego trudno wyhodować, dlatego rasa jest dość mocno zróżnicowana i nie zawsze udaje się osiągnąć wszystkie zamierzone cele w jej wyglądzie. Nie ma to jednak większego znaczenia, biorąc pod uwagę urzekający charakter bombaja. Kot bombajski to bowiem jeden z najbardziej życzliwych i uczuciowych kotów z całej kociej rodziny. Więcej o kocie bombajskim przeczytasz TUTAJ. 2. Czarny kot rosyjski Wszystkim miłośnikom kotów rosyjskich rasa ta kojarzy się jedynie z kolorem niebieskim. Tymczasem koty te zawsze miały więcej kolorów. Nie tylko czarny, ale i biały, pręgowany, rudy, czy kremowy. Selektywna hodowla promowała jednak niebieską barwę futerka (niebieski kolor futra miał przynosić szczęście, i to te koty za granicę zabierali marynarze). Ale nie wszędzie. By uniknąć kontrowersji, czarne ruski w coraz większej ilości państw zaczynają być uznawane za osobną rasę, bądź przynajmniej rozróżnia się kota niebieskiego rosyjskiego i po prostu kota rosyjskiego, który ma inną niż niebieską barwę. Czarny kot rosyjski nie różni się od niebieskiego charakterem ani profilem – jednak tylko koty rosyjskie niebieskie mają niebieski nosek i różowe łapki. Czarne zaś mają… wszystko czarne. Więcej o kotach rosyjskich przeczytasz TUTAJ.
Usposobienie i charakter buldoga francuskiego. Buldog francuski jest psem inteligentnym, radosnym i towarzyskim. Usposobienie ma, jeśli porównać je z typem charakteru człowieka, prostolinijne i szczere. Jest też wyjątkowym pieszczochem. Nieszczekliwy, kochający swoich domowników, a zwłaszcza dzieci.FCI (Fédération Cynologique Internationale), znana po hiszpańsku jako Międzynarodowa Federacja Kynologiczna, uznaje ponad 300 ras psów. Tak więc na świecie istnieją rasy psów wszystkich kolorów i rozmiarów. Czy zastanawiasz się, co? rasy psów czarno-białych? W tym artykule AnimalWised przygotowaliśmy kompletną listę, w której można znaleźć 15 najpopularniejszych. Czytaj dalej! dalmatyński Dalmatyńczyk to duży pies znany ze swojego osobliwe czarne lub brązowe plamy w krótkim białym futerku. Międzynarodowa Federacja Kynologiczna (FCI) przypisuje pochodzenie rasy chorwackiemu regionowi Dalmacji. Dalmatyńczyk to rasa elegancki, spokojny i bardzo lojalny. Poza tym to pies przyjazny i pewny siebie. Ogólnie rzecz biorąc, dalmatyńczyki dobrze dogadują się z innymi psimi przyjaciółmi i są bardzo towarzyskie z ludźmi, w ogóle nie lubią samotności. Border collie Border collie, pies najmądrzejszy na świecie[1], Jest średniej wielkości i oficjalnie uznawany na Wyspach Brytyjskich. Dotyczące kolor ich futra, istnieje wiele różnych kombinacji: Border collie czarno-białe. Border collie brązowy i biały. Border collie czarno-brązowo-biały. Border collie biało-podpalany. Ponadto ten pies może mieć zarówno krótką, jak i długą sierść. Ta psia rasa wyróżnia się wysoka zdolność uczenia się. Z kolei rasa border collie doskonale nadaje się do ćwiczeń. Jego charakter jest idealny do dzielenia czasu i przestrzeni z największymi i najmniejszymi. Nowa Fundlandia Pies nowofundlandzki jest imponującym psem ze względu na jego imponujący gigantyczny rozmiar. Pochodzenie psa nowofundlanda znajduje się na Wyspie Nowej Funlandii w Kanadzie. Międzynarodowa Federacja Cynologique Internationale (FCI) uznaje bardzo podobną rasę o nazwie Landseer. W odniesieniu do koloru włosów może być czarny, biało-czarny lub brązowy. Włosy charakteryzują się gęstym i średnim rozmiarem. Chociaż jest to jeden z największych psów, jest jednym z najbardziej uprzejmy, kochający i czuły które istnieją. Ponadto szczególnie dobrze dogaduje się z dziećmi. Buldog francuski Sierść buldoga francuskiego charakteryzuje się krótką, delikatną i gładką sierścią. Ponadto według Międzynarodowej Federacji Kynologicznej (FCI) sierść może być kolor płowy lub płowy pręgowany z białymi łatami. Rasa ta charakteryzuje się tym, że jest małym psem. Podkreśla również jego specyficzny wygląd fizyczny z uszy nietoperza i spłaszczona twarz, ale także jego czuły charakter z ludźmi, którzy potrzebują towarzystwa. syberyjski husky Husky syberyjski to duża rasa pochodząca z Azji, Europy i Rosji. Sierść tego psa jest długa i można ją farbować biały, czarny, czarno-podpalany, srebrnoszary lub czarno-biały. Charakteryzuje się zdolnością adaptacji do różnych klimatów i wilczym wyglądem. Jeśli chodzi o oczy, są one zwykle orzechowo-brązowe lub błękitne. Jest to również bardzo aktywna rasa, która potrzebuje dużo ćwiczeń fizycznych. Zwykle są to psy kochający i zabawny. Możesz być zaborczy i rozwijać ochronę zasobów, jeśli nie jesteś odpowiednio wykształcony i uspołeczniony. Z tego samego powodu możesz być podejrzliwy wobec obcych. Hiszpański pies dowodny Hiszpański pies wodny jest średniej wielkości i wyglądem przypomina francuskiego barbeta. Jego futro wyróżnia się byciem długie i kręcone. Jeśli chodzi o umaszczenie, to hiszpańskie psy wodne jednokolorowe, dwukolorowe i trójkolorowe: Jednokolorowe: biały, czarny lub brązowy. Dwubarwny: czarno-biały lub biało-brązowy. Trójkolorowy: czarny podpalany lub orzech laskowy podpalany. Jego postać to zazwyczaj bardzo posłuszny i ma wiele predyspozycji do nauki. Ponadto charakteryzuje się byciem psem bardzo wierny. spaniel bretoński Breton Spaniel to średniej wielkości psy pochodzenia francuskiego. Sierść Bretonów jest bardzo gładka, delikatna i mają krzaczaste grzywki. Jeśli chodzi o kolory, mogą to być: czarny i biały, Biały i brązowy lub biały i pomarańczowy. Breton to rasa, która ma Świetna zdolność adaptacyjna do środowiska rodzinnego. Ponadto charakteryzuje się byciem psem bardzo aktywny musisz rozładowywać energię poprzez ćwiczenia lub gry. Ale to nie wszystko, jego zachowanie z maluchami jest wzorowe, ponieważ zachowuje się ze szczególną czułością i delikatnością. Papillon Papillon jest małym psem, a jego pochodzenie pochodzi z Francji i Belgii. Mamy do czynienia z psem drobny i elegancki wygląd. Jeśli chodzi o włosy, są długie biały z czarnymi, brązowymi, czerwonymi lub sobolowymi plamami. Co do charakteru, papillon to pies figlarny, inteligentny i towarzyski. Jest to rasa o dużej zdolności do interakcji z ludźmi i różnymi zwierzętami. Ponadto są bardzo aktywne, dlatego bardzo ważne jest dla nich ćwiczenia. Berneński pies pasterski Berneński pies pasterski to pies pochodzący z Europy i Szwajcarii. Jeśli myślisz o adopcji jednego, to jest to duży pies. Sierść jest długa i gładka o doskonałej charakterystyce rasy dzięki niepowtarzalnym kolorom. ten kolor bazowy jest czarny z czerwono-brązowymi znaczeniami i białymi plamami. Jeśli chodzi o postać, to pies bardzo posłuszny, towarzyski i inteligentny. Jest psem kompatybilnym z aktywnymi rodzinami, ponieważ musi rozładowywać energię poprzez aktywność fizyczną. Ponadto jest bardzo odpowiedni dla rodzin z dziećmi. Owczarek Szetlandzki Owczarek szetlandzki został po raz pierwszy rozpoznany w Szkocji i jest małym, ale bardzo wdzięcznym psem. ten zabarwienie jego futra długie, gładkie i grube mogą mieć różne kombinacje: Sobol, od jasnego złota do ciemnego mahoniu. Trójkolorowy. Niebieski kos. Czarny i biały. Czarny i jasny. Shelties zwykle mają kochający charakter, choć nie tak bardzo z nieznajomymi, ponieważ zachowują się nieśmiało. Charakteryzują się również tym, że lojalny i mądry. Jeśli zastanawiasz się nad adopcją szczeniaka, spróbuj zachęcić do socjalizacji z innymi zwierzętami, aby zmniejszyć nieśmiałość. Inne psy czarno-białe Nie musimy zapominać o kundlach, które się nie wystawiają Charakterystyka fizyczna specyficzne, jak w przypadku hodowli psów rasowych, ponieważ są to psy wyjątkowe i niepowtarzalne. Dlatego jeśli myślisz o adopcji szczeniaka, pamiętaj o tych wiernych przyjaciołach. Powyższe są najpopularniejsze rasy psów czarno-białych, ale prawda jest taka, że istnieją inne, które są również dobrze znane. Tak więc inne psy rasy czarno-białej, które znajdziemy, to: Landseera Sznaucer miniaturowy Pies gończy Parson Russell terrier Jack Russell Terrier A jeśli znasz więcej ras psów czarno-białych, których tu nie ma, nie zapomnij zostawić komentarza. Jeśli chcesz przeczytać więcej artykułów podobnych do Rasy psów czarno-białych, zalecamy przejście do naszej sekcji Porównania. Bibliografia Stanleya Corena. (1994). Inteligencja psów. Bibliografia Międzynarodowa Federacja Kynologiczna. (2021). Nomenklatura rasy FCI. ze strony internetowej Międzynarodowej Federacji Cinologicznej: Zdjęcia ras psów czarno-białych
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon { {Dopracować}} z tego artykułu. Dog niemiecki – rasa psa zaliczana do grupy molosów w typie doga, wyhodowana w Niemczech jako pies bojowy i do polowania na duże ssaki. Współcześnie jest użytkowana jako pies stróżujący, obronny lub pies-towarzysz. Typ dogowaty [3] . zapytał(a) o 21:02 Jakie znacie białe i jasne rasy psów? Jakie znacie białe,biało-czarne,biało-brązowe psy ?Ogółem mówiąc wszystkie psy ze sporym białym kolorem. Tricolor też może być ale jakieś biało-siwePomozecie? Z góry Dziękuje! To pytanie ma już najlepszą odpowiedź, jeśli znasz lepszą możesz ją dodać 1 ocena Najlepsza odp: 100% Najlepsza odpowiedź Rasy psów, które właściwie zawsze są całe białeSamoyedMaltańczykWest Highland White TerrierBolończykBiszon KędzierzawyBiały Szwedzki Pies Na ŁosieBiały Owczarek SzwajcarskiDog ArgentyńskiBillyPirenejski Pies GórskiPolski Owczarek PodhalańskiPies z Maremmy i ArbuzzówSłowacki CzuwaczKuwaszKomondorAkbaszRasy psów, których całe białe umaszczenie się zdarza, ale istnieją też inneSyberian HuskyChihuahuaSzpic MiniaturowyCoton De TulearSealyham TerrierSzpic ŚredniSzpic JapońskiVolpino ItalianoSzpic MałySznaucer MiniaturowyLwi PiesekPudel (każda odmiana)Buldog AngielskiTerier TybetańskiPuliShar PeiKishu InuBulterierChow ChowPortugalski Pies WodnyŁajka Wschodnio-SyberyjskaCanaan DogJindoPies Górski z BaliPorcelaineBokserAkita InuBuldog AmerykańskiSzarplaninacPimenikosOwczarek PołudnioworosyjskiWilczarz IrlandzkiRasy psów które w swoim umaszczeniu mogą mieć przeważającą część białego, ale niekoniecznie zawsze mająShih TzuLhasa ApsoSpaniel TybetańskiCzin JapońskiPapillonPhaleneBiszon HawańskiToy Fox TerrierWelsh Corgi CardiganJack Russel TerrierPerson Russel TerrierTerier JapońskiChiński Grzywacz Powder PuffCavalier King Charles SpanielKing Charles SpanielBuldog FrancuskiBasset HoundPetit Basset Griffon VendeenSzwajcarskie Krótkonożne Psy GończeDuńsko-Szwedzki Pies WiejskiOwczarek SzetlandzkiDreverLundehundCocker Spaniel AmerykańskiCocker Spaniel AngielskiTerier BrazylijskiFoksterierRat TerrierBeaglePłochacz HolenderskiClumber SpanielCocker Spaniel AngielskiStaffordshire Bull TerrierBoston TerrierBasenjiNorbottenspetsKromfohrlanderAmerykański Staffordshire TerrierPies IslandzkiSpringer Spaniel AngielskiSpringer Spaniel WalijskiTreeing FeistWhippetGończy NiemieckiBorder CollieDalmatyńczykWyżeł FryzyjskiZachodnioeuropejskie Psy GończeHaldenstoverHygenhundDunkerGończy HamiltonaGończy FińskiGończy SzwajcarskiGończy BerneńskiGończy IstryjskiOwczarek StaroangielskiAppenzellerMały Wyżeł MisterlandzkiŁajka Rosyjsko-EuropejskaKarelski Pies Na NiedźwiedzieEloPies GrenlandzkiAriegoisRough Coated CollieSmooth Coated CollieDrentsche PatrijshondAidiEpagnuel FrancaisFoxhound AngielskiAlaskan MalamuteDuży Wyżeł MinsterlandzkiPointerWyżeł Włoski KrótkowłosyChart WęgierskiNowofunlandLurcherOwczarek ŚrodkowoazjatyckiLandseerBernardynBorzojDog NiemieckiJak o czymś zapomniałam, a mi się przypomni to dopiszę w komentarzu. Odpowiedzi Kinga 99 odpowiedział(a) o 21:04 labrador i golden retriever blocked odpowiedział(a) o 21:06 Samoyed, sznaucer , shih-tzu , west , puli , szpic , owczarek podhalański. - taki biało kremowy2. Shih- tzu - tricolor 3. Maltańczyk - biały 4. Chiuaua (ciułała) - biały 5. Bedlington Terrier - biały 6. Owczarek szwajcarski - biały 7. Bichon Frise - biały Terrier - biało czarny 9. Buldog Amerykański - dużo białego ale troszeczkę ma czarnego 10. Owczarek Pikardyjski - taki biało siwy Mam nadzieję, że Ci pomogłam ... ;-)10. Phere odpowiedział(a) o 21:09 maltańczyk, owczarek podhalański :) bieewr :) Owczarek Podhalański, Bedlington Terrier, Biały Owczarek Szwajcarski, Bichon Frise, Aidi, Akbash (rasa nie uznana przez FCI), Marmeran Włoski, Clumber Spaniel, Coton De Tulear, Dalmatyńczyk, Dog Argentyński, Foksterier Szorstko/Krótkowłosy, Hawańczyk i wiele wiele innych psów, u których jest dopuszczalne umaszczenie biało-jakieśtam. Uważasz, że ktoś się myli? lub .czarno biały pies rasa
