Barnes & Noble® has the best selection of Alternative Punk Revival CDs. Buy Green Day's album titled Father of All to enjoy in your home or car, or gift it to another music lover!
Green Day had one idea for what to do next: “Let’s make a mess.” These were the four words uttered by Billie Joe Armstrong, Mike Dirnt and Tré Cool as they stepped into their rehearsal room to begin work on this, the follow-up to 2016’s Revolution Radio. It was a bold mind-set, all things considered. Not only was that album labelled a musical return to form after the sprawling triple-whammy of ¡UNO!, ¡DOS!, ¡TRE!, it was also a colossal success, combining Green Day’s now-signature formula of heartfelt, radio-ready punk rock bangers with a post-American Idiot worldview. It would have been a blueprint worth repeating on Father Of All…. Instead, the Oakland trio have scrapped all that in favour of something altogether more playful, mischievous, and – indeed – messy. You’ll already have sensed this if you’ve heard the lead single and title-track, of course. From the excessive handclaps and Billie Joe’s Prince-inspired falsettos, it’s a sign of what’s to come as it opens up the most surprising and potentially divisive Green Day album ever. It’s the shortest release of their career to date, clocking in at just 26 minutes, but it also finds them taking on and dishing out more musical ideas and genres than ever before. On paper, it kind of sounds like a disaster. On record, though, Green Day have never relished a challenge crucially of all, Father Of All… is full of attitude. Billie Joe has cited hip-hop icon Kendrick Lamar as an inspiration this time around, the frontman wanting to emulate the HUMBLE. singer’s raw, real approach to storytelling. And as he confesses, ‘I wanna drink all the poison in the water / I wanna choke like a dog that’s on a collar,’ on Sugar Youth and yelps a rather, er, ballsy, ‘You can take a walk or you can suck my cock,’ on Take The Money And Crawl, it’s clear he’s holding nothing back here. More often than not, his lyrics adopt a dark, autobiographical viewpoint, harking back to the days of 1994 breakthrough LP Dookie and its hard-and-fast 1995 follow-up, Insomniac. In fact, other than the album’s suggestive title, there’s nothing overtly political to be found across these 10 tracks, as the frontman instead focusses on feeling out of control within his own body, as well as observing the chaos of life around him (“I draw no inspiration from the President of the United States,” Billie Joe told Kerrang! last year. “Trump gives me diarrhoea, you know?”). And it’s when Green Day sound the most unhinged that they’re at their best. The fast-paced chorus of the aforementioned Sugar Youth and the explosive Stab You In The Heart are instant highlights, boasting an intoxicating and inescapable energy amongst the riffs. But this is by no means straightforward rock’n’roll, as the band dabble in soul and Motown (Stab You In The Heart) and glam (Oh Yeah!), amongst the usual garage-rock and punk (Fire, Ready, Aim). There are vintage Billie Joe melodies littered throughout, with the sweet Meet Me On The Roof and closing track Graffitia showcasing this always effortless, almost off-the-cuff knack for his craft. In many ways, Green Day have thrown out the rulebook on a sound they’ve spent more than three decades perfecting. They’ve often proven themselves to be an unpredictable bunch by nature (a fact that’s not quite as celebrated as it should be), and Father Of All… is just another sign of a band who have always done things their way refusing to do what’s expected of them. And it’s a hella mega good time from start to finish. Verdict: 4/5
"Father of All" is a song by American rock band Green Day, released as the lead single from their thirteenth studio album, Father of All Motherfuckers, on September 10, 2019.
Father of All… Fire, Ready, Aim Oh Yeah! Meet Me On The Roof I Was A Teenage Teenager Stab You In The Heart Sugar Youth Junkies On A High Take The Money And Crawl Graffitia Watson Kiedyś nosiła glany, teraz nosi sztyblety i szpilki. Ewoluowała w korposzczura, ale GreenDay'oholizm jej nie przeszedł. Potteromaniaczka i Wiedźminoholiczka. Czeka, aż Marvel poprosi GD o nagranie piosenki do kolejnego filmu.
Green Day are one of the biggest bands to still be doing their thing from the early 90’s and they have plenty of great albums in their catalogue, but their output of late has definitely been a little disappointing. 21st Century Breakdown (2009) was a lame attempt to ride of the coattails of American Idiot (2004), their number trilogy was an
Taky už ani nemůžete vidět zprávy, protože z nich máte skoro panický záchvat z toho, jak to z novinek vypadá, že všichni umřeme a řítí se na nás pohroma? A teď si vezměte, že si chcete na uklidnění pustit album jedné legendární kapely, kterou kdysi milovali skoro všichni teenageři a ještě dokonce hned několik generací. Nové album Green Day Father of All Motherfuckers vás bohužel spíše ještě více naštve než uklidní. Green Day dokázali zasáhnout v roce 1994 mladé lidi s přelomovým albem Dookie. Parta flákačů, která zpívala o kouření marihuany a protože nic jiného než zahrát pár akordů a mlátit do bubnů neuměli, samozřejmě i o existenčních problémech. Green Day (Foto: Warner Records) Nic pro přísné a konzervativní taťky, ale na Dookie bylo vždycky strašně super to, jak se z loserů ze spodních pater společnosti, kteří vypadají nadobro vyřízení, najednou stanou lidé, kterým je dopřáván v médiích stejný prostor jako největším politikům a výplatou dorovnávají i špičkové sportovce, Najednou vytvořili něco, co zajímá a znamená nepřeberné množství lidí, kteří za to navíc jsou ochotni utratit peníze. Green Day byli velkou, ale ne obří kapelou. Pak ale přišlo 11. září Žádné album z následující trojice Insomniac, Nimrod a Warning, nebylo vůbec špatné a každé z nich je dnes vlastně pojmem, Green Day ale přeci jen někdy okolo roku 2000 nebyli nikterak zvlášť velkou kapelou. Když se podíváme, jaké koncerty tehdy hráli a kolik lidí na ně chodilo, dalo by se to porovnat třeba s popularitou kapel jako Stone Temple Pilots nebo Bad Religion. Tedy slušná popularita, ale nebyla to ani polovina toho, co přišlo následovně. Pak se totiž něco stalo. Něco, co nikdo nečekal. 11. září 2001 19 příslušníků islamistické organizace Al-Káida uneslo čtyři letadla linek společností American Airlines a United Airlines a způsobilo jednu z nejtragičtějších událostí amerických dějin. Od té doby se v USA změnilo hodně věcí. Začala velká operace Trvalá svoboda na středním východě, o které už dnes víme, že moc věcí nevyřešila a od počátku proti ní bylo i mnoho veřejných osobností, včetně Green Day. S nimi samozřejmě také velká část (nejen) americké společnosti a dokonce i z řad Republikánů, tedy stejné politické příslušnosti, jakou měl tehdy George W. Bush. Green Day ukázali, že pro chyby politiků moc pochopení nemají a rovnou ho urazili v názvu svého dalšího alba, které vyšlo v roce 2004. Georgi Bushi. Jsi American Idiot. Bylo to překvapivé, ale právě tahle parta, dříve jen flákačů a huličů, dokázala nahrát nejtrefnější politické hudební album novodobé historie. Takřka všechny písně z alba jsou dnes už legendami samy o sobě a široko nenajdete jedno album, které by obsahovalo takovou koncentraci velkých hitů. Obyčejná alba mají 3 písně, které kapely můžou hrát na koncertech i za dalších 15 let. American Idiot jich z celkových devíti mělo všechny, snad až na poslední, dnes přeci jen trochu zapomenutou “Whatsername”. Největší hudební zklamání poslední doby Když člověk vzpomíná na tohle album, o to více je smutné na toto album vzpomínat dnes, když víme, k jakému albu se Green Day dopracovali. Ano, je pravda, že jsme si už mnohokrát stěžovali, že poslouchat neoriginální narážky a nadávky na Trumpa na každém druhém dnešním albu, už nás nebaví. Od Green Day jsme to ale tak nějak asi všichni očekávali. Vždyť titulní song z nejúspěšnějšího alba Green Day “American Idiot” se po 14 let díky Trumpově návštěvě v Británii dostal zpět do hitparád! Kdo jiný by se tedy měl do něj pořádně obout, když ne ti, co vytvořili album, které bylo v roce 2004 tak skvělým politicko-společenským komentářem? Bůhvíproč Green Day zvolili cestu jakou zvolil. Pokud nechtěli dál rozdmýchávat vyhrocené hádky ve společnosti, pak je to alespoň z tohohle hlediska společensky a morálně záslužné a uvědomělé. Pokud to však udělali jenom z komerčních důvodů, pak nezbývá než říct: fuj tajksl! Tak či onak, ani první možnost by neměnila na tom, že nové album Green Day zní příšerně. Vlastně si ani nepamatuji, kdy naposled došlo při vydání alba takového velkého hudebního jména k takovému zklamání. Z poslední doby mě napadá snad jen album Witness Katy Perry a podivný projekt Miley Cyrus Miley Cyrus & Her Dead Petz. Tohle přece nemůže být ono! Tohle nemůže být všechno! Je to jakoby film skončil v půlce. Album nejenže je opatrné a předvídatelné, ale ani to, co se dalo předvídat, nedělá dobře. Refrén úvodní písně zní při nejmenším podivně. A začíná to všechno už příšerným obalem alba. 26 minut uběhne tak rychle a nenabídne vůbec nic, že si myslíte, že jste na konci alba teprve v jeho půlce. Tohle přece nemůže být ono! Tohle nemůže být všechno! Je to jakoby film skončil v půlce. Nejedná se o to, že by bylo 26 minut příliš krátkých. Z poslední doby je perfektním příklad Ye Kanyeho Westa, stejně jako KIDS SEE GHOSTS, jenž byly ještě kratšími, ale dokázaly nabídnout perfektní hudební zážitek. Stejně tak třeba hardcore metalové Only Self od floridské kapely Jesus Piece. Green Day prostě nestihli dát za tento čas dostatek. Green Day se snaží převzít ta nejhorší klišé rock’n’rollu a vzbudit dojem rebelství, které dnešním Green Day v padesáti letech už nikdo nevěří. Jako Green Day verze příšerného rockového muzikálu Rock of Ages Father of all Motherfuckers zní jakoby chtěli Green Day o desíti poledních pauzách na oběd vymyslet album, které bude světovým trhákem. Něco s neuvěřitelně velkými ambicemi, čemu ale bylo věnováno neuvěřitelně málo úsilí. Je jasné, že tahle kombinace nikdy nemůže fungovat. Father of all Motherfuckers je jako ten hloupý filmový muzikál Rock of Ages. Také strašná ptákovina pro ty, co si myslí, že je rock o pozérském chování, být oblečený jako idiot a o hraní si na tvrďáka a rebela. “Oh Yeah” s výrazným tleskáním, které doplňuje linku bicích, je toho důkazem. Píseň, jejíž část po refrénu se bude skvěle vyjímat v reklamách na sportovní zápasy a můžete u ní dělat prakticky cokoliv od souložení po operaci mozku, ale naživo jí musí být poslouchat naprostý opruz. Úvodní a zároveň titulní píseň je ale ještě horší. Nejenže používá stejně idiotské tleskání, ale ještě ke všemu má refrén, ve kterém Billie Joe Armstrong zní jakoby si jen tak zpíval ve sprše nějakou zapomenutou hitovku z osmdesátek. A hádejte, co… Na druhé písni “Fire, Ready, Arm” je to tleskání taky. Green Day to chtěli strašně moc rozjet, strašně moc vytvořit deset písniček pro své nové turné, ale popravdě by raději udělali, kdyby prostě jenom zahráli své hity z minulosti. Prakticky jediná dvě písně, která se nějak může poměřovat s úrovní starších hitů Green Day je “Meet Me on the Roof”. Píseň spojuje pohodářství a lehkost písní jako “Good Ridance… Time of Your Life” a popový zvuk. Píseň, kterou by člověk čekal možná spíše od hudebních bratranců Green Day z kapely Weezer má charakter a zní správně frajersky a Green Day na ní skutečně dosáhli toho, čeho nejspíše chtěli dosáhnout na všech písních alba. Druhá píseň “I Was a Teenage Teenager” je opět něco, co navazuje na dobré části Green Day. Jestliže je “Meet Me on the Roof” spojení Green Day z alb Nimrod a popu, tentokrát Green Day připomínají kombinaci Warning a 21st Century Breakdown. Ale proč ne.. To by bylo ostatně ještě pořát vcelku povedeným albem. Tahle nostalgická píseň se ke Green Day hodí rozhodně více než umělé vyvolávání pocitů mladistvosti a rebelství (byť to třeba nemusí být lehké přiznat si, že čas plyne tak rychle a Green Day dospěli do bodu, kdy vzpomínají na svá mladá léta). Poslední “Graffitia” je jedna z nejvíce nudných rockových písní, jaké jsem kdy slyšel. Při poslechu této písně se mi dostává na mysl akorát představa obtloustlého Američana v kšiltovce, jak s vystrčeným pupkem máchá s hot dogem v ruce na baseballu. Strašné, nevkusné, děsivé… Green Day – Father of All Motherfuckers Vydáno: 2020 Délka: 26:12 Žánry: Pop-Punk, Rock, Pop/Rock Rozhodně musíte slyšet: 4. Meet Me on the Roof, 5. I Was a Teenage Teenager
While there are several pop albums that lead the way, Green Day 's 2020 effort, Father of All Motherfuckers, was the highest ranked rock album to make the list, earning a score of 4.8, which was
fot. mat. pras. Niewiele ponad trzy lata po premierze albumu „Revolution Radio” amerykańskie trio wraca z krótkim zestawem szybkich, pop-punkowych utworów, których anty-bohaterami są nie tylko politycy – z Donaldem Trumpem na czele – ale również… użytkownicy mediów społecznościowych.„Father Of All Motherfuckers” (w oficjalnych materiałach promocyjnych ostatnie słowo tytułu zostało wykropkowane) nie mogła być takim wydarzeniem, jak słynna „American Idiot” (2004), ani też nie miała szans zebrać tak dobrych recenzji, jak pomnikowa punk-opera „21st Century Breakdown”. To już było i… nie wróci więcej. I nie dlatego, że „załoganci” z Green Day nieco już posiwieli i wyłysieli, ale raczej z tego powodu, że… nie wchodzi się dwa razy do tej samej z tego powodu 13 już studyjny krążek Kalifornijczyków jest szybki i mocny niczym cios Anthony’ego Joshuy – a wspomniane i wręcz epickie formy, w których punk i hard core sąsiadował z operą, psychodelią i Bóg wie czym jeszcze, stały się historią – sprzed 15, jak i 10 lat. Dziś Billie Joe Armstrong, Mike Dirnt i Tré Cool stawiają na krótkie, szybkie tematy, przez co album trwa tylko 26 minut! Ostro, szybko, melodyjnie! Samo mięso lub – w wersji dla vegan – świeże, soczyste tofu!Mnie, jako średnio zaangażowanemu fanowi Green Day, który cieplej wspomina ich pierwszy występ w Polsce (Białystok, 1991 rok), niż późniejsze „wygłupy” na płytach „Dookie”, „Insomniac” czy „Nimrod”, najnowsza produkcja trio od razu wpadła w ucho. Ale też nie jest to oczywiście wydarzenie epokowe – raczej fajny zestaw bezpretensjonalnych i energetycznych numerów, które idealnie nadają się do biegania lub jazdy autem. A wreszcie nie można nie docenić tego, że w żaden sposób muzyki zespołu, którego członkowie liczą razem… 147 lat, nie można nazwać „emeryten-punkiem”.Oczywiście tekstowo Amerykanie nie odkrywają… Ameryki – tak, jak na „American Idiot”, który był krytyką rządów George’a W. Busha. Tym niemniej dostaje się na tym krążku Donaldowi Trumpowi, który powoduje u Armstronga… biegunkę. Są tu też wspomnienia z pełnego głupich wybryków dzieciństwa („I Was a Teenage Teenager”), ale nie brak krytyki materializmu („Take the Money and Crawl”), a także narastającego wyobcowania użytkowników mediów społecznościowych („Oh Yeah!”).Brzmieniowo na „Father Of All Motherfuckers” dominują oczywiste, surf-pop-punkowe petardy („Father Of All…”, „Fire, Ready, Aim”, „Junkies on a High”) – czasem z obowiązkowymi chórkami („Graffitia”), ale bywa, że ocierające się niebezpiecznie o teenage’owe brzmienia („Meet Me on the Roof” i – nomen omen – „I Was a Teenage Teenager”). Mimo jednak pewnej „treściwości” nowego materiału, Billie Joe, Mike i Tré Cool trochę „pokombinowali” z dźwiękami, dzięki czemu płyta nie nuży. Podobać się może zwłaszcza „Stab You in the Heart” – stylizowany na rock’and’rolla z lat 60. – oraz biegunowo inny, poszarpany i nerwowy „Sugar Youth” z przesterami i tak brzmi punk w 2020 roku, to ja jestem na tak!Artur Szklarczyk Ocena: 3,5/5 Tracklista: 1. Father Of All… 2. Fire, Ready, Aim 3. Oh Yeah! 4. Meet Me on the Roof 5. I Was a Teenage Teenager 6. Stab You in the Heart 7. Sugar Youth 8. Junkies on a High 9. Take the Money and Crawl 10. Graffitia
Qué queréis, me tengo que mojar y sacar toda la artillería pesada. Comencemos por el principio. El disco empieza con el tema que le da título, “Father Of All…” (aunque creo que luego le añadieron un “motherfuckers” detrás), que es el single que sacaron hace unos meses y tocaron en el concierto que dieron en Sevilla con la MTV.
Sklep Muzyka Pop & Rock Zagraniczna Data premiery: 2020-02-07 Rok nagrania: 2020 Rodzaj opakowania: Jewel Case Producent: Reprise Records Wszystkie formaty i wydania (3): Cena: Oferta : 58,99 zł 58,99 zł Produkt w magazynie Empiku Wysyłamy w 24 godziny Oferta dvdmax : 57,49 zł Oferta ABE MEDIA : 99,00 zł Wszystkie oferty Najczęściej kupowane razem "Posłuchaj" "Posłuchaj" Płyta 1 1. Father Of All ... 2. Fire, Ready, Aim 3. Oh Yeah! 4. Meet Me on the Roof 5. I Was a Teenage Teenager 6. Stab You in the Heart 7. Sugar Youth 8. Junkies on a High 9. Take the Money and Crawl 10. Graffitia Opis Opis „Father of All…” to 13 studyjny album amerykańskiego rockowego zespołu Green Day. Dane szczegółowe Dane szczegółowe Tytuł: Father Of All... Wykonawca: Green Day Dystrybutor: Warner Music Poland Data premiery: 2020-02-07 Rok nagrania: 2020 Producent: Reprise Records Nośnik: CD Liczba nośników: 1 Rodzaj opakowania: Jewel Case Wymiary w opakowaniu [mm]: 125 x 10 x 140 Indeks: 34473351 Recenzje Recenzje Dostawa i płatność Dostawa i płatność Prezentowane dane dotyczą zamówień dostarczanych i sprzedawanych przez empik. Wszystkie oferty Wszystkie oferty Empik Music Empik Music Inne tego wykonawcy W wersji cyfrowej Najczęściej kupowane Inne tego dystrybutora
Sold by: megahitrecords. Father Of All…. (CD) Green Day Format: Audio CD. 2,330 ratings. $1696. Get Fast, Free Shipping with Amazon Prime. FREE Returns. See all 9 formats and editions.fot. 1077thebone Nowe kawałki już czy dopiero? Od albumu Revolution Radio minęły już jakieś 3 lata, ale ja i tak nie spodziewałem się usłyszeć w tym roku czegoś nowego od Chłopaków. Na sam album poczekamy jeszcze trochę, ale single już są. Do zespołu mam bardzo wielki sentyment bo to on wprowadził mnie w świat muzyki, dlatego możecie sobie wyobrazić jaka była moja reakcja kiedy dowiedziałem się o nowym albumie. Z tego co wyczytałem ma być dość krótki. Około 30 minut. Natknąłem się też na teorię, moim zdaniem bardzo trafną, że album jest zrobiony też po to aby jak najszybciej zakończyć kontrakt z wytwórnią Repirse Records. Minimalny czas wydania, żeby było uznane za album krąży właśnie w okolicach pół godziny. Tą tezę popiera też okładka. Bądźmy szczerzy, nie jest to najlepsza kompozycja w historii. Mimo tego nie uważam abyśmy dostali słabe i banalne piosenki bez znaczenia. Wręcz przeciwnie, zapowiada się naprawdę dobrze. fot. Yahoo Finance Pierwszy utwór jaki usłyszeliśmy, to chwytliwy protest song skierowany do nas wszystkich. Teledysk odnosi się do tego ukazując różnorodne sceny z życia ludzi. Przeplatają one ujęcia hali w której gra Green Day. Moim zdaniem z bardzo fajnym klimatem. Zawsze byłem fanem tańczących sylwetek. Brzmienie Green Day ewoluowało na przestrzeni lat jednak nadal od razu słychać, że to oni. Tutaj mamy coś w stylu Revolution Radio z dodatkiem takiego pazura, który był obecny za czasów trylogii. Głównie w ¡DOS!. Bardzo mi się podoba, że ten styl jest trochę mniej poważny niż na poprzedniej płycie. Całość brzmi ogólnie bardzo nowocześnie. Można zwrócić uwagę np. na werbel, czy dodane do niego klaskanie. Jest też bardzo dynamicznie i selektywnie. Klasyczne riffy na zwrotce i refrenie dają nam ten pop-punk’owy charakter. Nie są niczym odkrywczym, ale są już rozpoznawalne. Sporo miejsca dostała tutaj perkusja i trochę też bas. Solowe momenty perki na zwrotce mają tą dzikość w sobie, a co do basu to mocno mid’owe i treble’owe, ale nadal pełne, brzmienie to jest to co lubię. Zaskoczył mnie też trochę wysoki wokal Billie’go. Za często go wcześniej nie było jednak tutaj zdecydowanie znalazł swoje miejsce. Tekst jak już wspomniałem jest wyrazem buntu. Buntu przeciw temu gdzie zmierza nasz świat. Potępia ignorancję globalnego ocieplenia, nawiązując też do Donalda Trumpa, którego Billie raczej nie darzy szacunkiem. Opowiada o chaosie jaki dzieje się na świecie i w nas. Utwór mega. Od razu go poczułem. Trochę zapomniałem już o Green Day a ten kawałek przywrócił mi zajawkę. Fire, Ready, Aim for. Rock Sound Druga piosenka, jeszcze prostsza i jeszcze bardziej chwytliwa. Szybkie uderzenie i po temacie. Brzmi trochę bardziej pop’owo i mniej punk’owo niż Father of All… ale nie powiedziałbym, że to coś złego. Melodia bardzo wpada w ucho. Brzmieniowo ogólnie mamy to samo. Nowocześnie i gitarowo. Nie ma się nad czym rozwodzić, prosta piosenka. Różnica jest taka, że tutaj pojawią się jeszcze klawisze, które dopełniają wokal i nadają bardziej rock’owego charakteru. Cały tekst jest bardzo dobrze zdefiniowany przez tytuł. Zwrot „Ready, Aim, Fire” został tutaj odwrócony i ukazuje jak zdarza nam się działać. Najpierw robimy potem myślimy. Zwrotka porusza też kwestię, przedstawiania ludzi, którzy jawnie mówią np. o łamaniu prawa przez drugą osobę. Często są pokazywani jako kłamcy aby odciągnąć uwagę od prawdziwego zła w tej sytuacji. Dobry, szybki kawałek. Ma potencjał koncertowy i radiowy. Może nie przebił Father of All… ale nie odstaje. Podsumowując Single są super. Green Day wraca na scenę i robi to dobrze. Jest moc, jest energia, jest pazur. Mimo, że to najprawdopodobniej będzie mały album to naprawdę zapowiada się świetnie. Bardzo podoba mi się ta odsłona chłopaków i nie mogę się doczekać jakiegoś koncertu. -Marcin Zobacz wpisy .
green day father of all recenzja
